آنان كه خود كافر شدند و راه خدا را نيز به روى خلق بستند ما آنها را به كيفر افساد و اخلال (در كار خلق) عذابى فوق عذاب (كافران ديگر) بيفزاييم. (88) و روزى كه ما در ميان هر امتى از (رسولان) خودشان گواهى بر آنان برانگيزيم و تو را (اى محمد) بر اين امت گواه آريم (آن روز سخت را ياد كن و امت را متذكر ساز)، و ما بر تو اين كتاب (قرآن عظيم) را فرستاديم تا حقيقت هر چيز را روشن كند و براى مسلمين هدايت و رحمت و بشارت باشد. (89) همانا خدا (خلق را) فرمان به عدل و احسان مىدهد و به بذل و عطاء خويشاوندان امر مىكند و از افعال زشت و منكر و ظلم نهى مىكند و به شما پند مىدهد، باشد كه موعظه خدا را بپذيريد. (90) و چون با خدا (و رسول و بندگانش) عهدى بستيد بدان عهد وفا كنيد و هرگز سوگند و پيمان را كه مؤكّد و استوار كرديد مشكنيد، چرا كه خدا را بر خود ناظر و گواه گرفتهايد؛ همانا خدا به هر چه مىكنيد آگاه است. (91) و (در مثل) مانند زنى كه رشته خود را پس از تابيدن محكم وا تابيد نباشيد، كه عهد و قسمهاى استوار و محكم خود را براى فريب يكديگر و فسادكارى به كار بريد براى آنكه قومى بر قوم ديگر تفوق دارند، زيرا خدا شما را به اين عهد و قسمها مىآزمايد و در روز قيامت همه (تقلّبها و) اختلافات شما را بر شما آشكار خواهد ساخت. (92) و اگر خدا مىخواست (به مشيّت ازلى) همه بشر را يك امت قرار مىداد (و هيچ گونه اختلافات نژاد و زبان و مليت در بشر نمىگذاشت) و ليكن (اين اختلافات براى امتحان است و پس از امتحان) هر كه را بخواهد به گمراهى وا مىگذارد و هر كه را بخواهد هدايت مىكند، و البته آنچه مىكردهايد از همه سؤال خواهيد شد. (93)