اميد است خدا به شما (اگر توبه كرده و صالح شويد) باز مهربان گردد و اگر (به عصيان و ستمگرى) برگرديد ما هم (به عقوبت و مجازات شما) بازمىگرديم و جهنم را زندان كافران قرار دادهايم. (8) همانا اين قرآن (خلق را) به راست و استوارترين طريقه هدايت مىكند و اهل ايمان را كه نيكوكار باشند به اجر و ثواب بزرگ بشارت مىدهد. (9) و بر آنان كه به عالم آخرت ايمان نمىآورند البته عذاب دردناك مهيا ساختهايم. (10) انسان با شوق و رغبتى كه خير و منفعت خود را مىجويد (چه بسا به نادانى) با همان شوق و رغبت شر و زيان خود را مىطلبد، و انسان بسيار بىصبر و شتابكار است. (11) و ما شب و روز را دو آيت و نشانهاى (از قدرت خود) قرار داديم آن گاه آيت شب (روشنى ماه) را زدوديم و آيت روز (خورشيد) را تابان ساختيم تا شما در روز (روزى حلال) از فضل خدا طلب كنيد و تا آنكه شمار سالها و حساب (اوقات) را عموما بدانيد و ما (براى پند و صلاح بندگان) هر چيزى را مفصل بيان كرديم. (12) و ما مقدرات و نتيجه اعمال هر انسانى را طوق گردن او ساختيم (كه ملازم و قرين هميشگى او باشد) و روز قيامت كتابى (كه نامه اعمال اوست) بر او بيرون آريم در حالى كه آن نامه چنان باز باشد كه همه اوراق آن را يك مرتبه ملاحظه كند. (13) تو خود كتاب اعمالت را بخوان (و بنگر تا در دنيا چه كردهاى) كه تو خود تنها براى رسيدگى به حساب خويش كافى هستى. (14) هر كس راه هدايت يافت تنها به نفع و سعادت خود يافته، و هر كه به گمراهى شتافت آن هم به زيان و شقاوت خود شتافته، و هيچ كس بار گناه ديگرى را به دوش نگيرد، و ما تا رسول نفرستيم (و بر خلق اتمام حجّت نكنيم) هرگز كسى را عذاب نخواهيم كرد. (15) و ما چون اهل ديارى را بخواهيم به كيفر گناه هلاك سازيم پيشوايان و متنعّمان آن شهر را امر كنيم (به طاعت، ليكن) آنها راه فسق (و تبهكارى و ظلم) در آن ديار پيش گيرند (و مردم هم به راه آنها روند) پس آنجا تنبيه و عقاب لزوم خواهد يافت، آن گاه همه را هلاك مىسازيم. (16) و چه بسيارى از ملل و اقوامى را بعد از نوح هلاك كرديم و تنها خداى تو كه بر گناهان بندگانش آگاه و با خبر است كفايت مىكند (كه به مصلحت هر كه را خواهد عفو و هر كه را خواهد عقاب كند). (17)