آنها هرگز آواز جهنم را نخواهند شنيد و به آنچه مشتاق و مايل آنند تا ابد متنعّمند. (102) و هيچ گاه فزع اكبر و هنگامه بزرگ قيامت آنها را محزون نخواهد ساخت و با آنان فرشتگان (رحمت) ملاقات كنند (و گويند) اين است آن روز (سعادت) شما كه در دنيا به شما وعده مىدادند. (103) روزى كه آسمانها را مانند طومار در هم پيچيم و به حال اول كه آفريديم باز برگردانيم، اين وعده ماست كه البته انجام خواهيم داد. (104) و ما بعد از تورات در زبور (داود) نوشتيم كه البته بندگان نيكوكار من ملك زمين را وارث و متصرف خواهند شد. (105) بىشك در اين قرآن براى اهل عبادت مايه وصول به مقصد حق نهفته است. (106) و (اى رسول) ما تو را نفرستاديم مگر آنكه رحمت براى اهل عالم باشى. (107) بگو كه بر من به يقين و درست اين وحى مىرسد كه خداى شما خدايى است يكتا، پس آيا شما تسليم (امر او) خواهيد شد؟ (108) و چنانچه كافران (از حق) رو گردانيدند به آنان بگو: من (بر حسب وظيفه رسالت) شما را يكسان آگاه كردم و ديگر نمىدانم كه آن وعده روز سخت قيامت كه به شما دادند دور يا نزديك خواهد بود. (109) همانا خدا به همه سخنان آشكار و انديشههاى پنهان شما آگاه است. (110) و خود ندانم شايد اين (تأخير عذاب) براى شما امتحانى باشد و تمتّعى (در دنيا) تا به هنگامى (كه مرگ فرا رسد). (111) رسول گفت: الها، تو به حق (ميان ما) حكم كن، و پروردگار ما همان خداى مهربان است و بر ابطال آنچه شما بر خلاف حق مىگوييد تنها از او يارى بايد خواست. (112)