همانا كسانى كه آن بهتان را بستند (و به عايشه تهمت كار ناشايست زدند كه رسول و مؤمنان را بيازارند) گروهى همدست از (منافقان) شمايند؛ نپنداريد ضررى از آن به آبروى شما مىرسد بلكه خير و ثواب نيز (چون بر تهمت صبر كنيد از خدا) خواهيد يافت؛ هر يك از آنها به عقاب گناه خود خواهند رسيد؛ و آن كس از منافقان كه رأس و منشأ اين بهتان بزرگ گشت هم او به عذابى بزرگ معذب خواهد شد. (11) آيا سزاوار اين نبود كه چون (از منافقان) چنين بهتان و دروغها شنيديد مردان و زنان مؤمن حسن ظنّشان درباره يكديگر بيشتر شده و گويند: اين دروغى است آشكار؟ (12) چرا (منافقان) بر دعوى خود چهار شاهد (عادل) اقامه نكردند؟ پس حالى كه شاهد نياوردند البته نزد خدا مردمى دروغزنند. (13) و اگر فضل و رحمت خدا در دنيا و عقبى شامل حال شما (مؤمنان) نبود به مجرّد خوض در اين گونه سخنان (نفاق انگيز) به شما عذابى بزرگ مىرسيد. (14) زيرا شما آن سخنان را از زبان يكديگر تلقّى كرده و حرفى بر زبان مىگفتيد كه علم به آن نداشتيد و اين كار را سهل و كوچك مىپنداشتيد در صورتى كه نزد خدا (گناهى) بسيار بزرگ بود. (15) چرا به محض شنيدن اين سخن نگفتيد كه هرگز ما را تكلم به اين روا نيست، پاك خدايا، اين بهتانى بزرگ است؟ (16) خدا به شما (مؤمنان) موعظه و اندرز مىكند كه زنهار ديگر گرد اين چنين سخن نگرديد اگر اهل ايمانيد. (17) و خدا آيات خود را براى شما بيان مىكند، و او (به حقايق امور و سرائر خلق) دانا و (به مصالح بندگان و نظام عالم كاملا) آگاه است. (18) آنان كه (چون عبد اللَّه ابىّ سلول و منافقان ديگر) دوست مىدارند كه در ميان اهل ايمان كار منكرى اشاعه و شهرت يابد آنها را در دنيا و آخرت عذابى دردناك خواهد بود و خدا (فتنهگرى و دروغشان را) مىداند و شما نمىدانيد. (19) و اگر فضل و رحمت خدا و رأفت و مهربانى او شامل حال شما (مؤمنان) نبود (در عقاب گناهتان تعجيل كردى و توبه نپذيرفتى). (20)