اين وعده خداست كه خدا هرگز خلاف وعده نكند، و ليكن اكثر مردم (از اين حقيقت) آگاه نيستند. (6) (اكثر) آنان به امور ظاهرى از زندگى دنيا آگاهند و از عالم آخرت (و وعده ثواب و عقاب حق) به كلى بىخبرند. (7) آيا در پيش نفوس خود تفكر نكردند (تا بدين حكمت پىبرند) كه خدا آسمانها و زمين و هر چه در بين آنهاست همه را جز به حق (و براى حكمت و مصلحت) و به وقت (و حد) معين نيافريده است؟ و بسيارى از مردم به شهود و لقاى خدا (در عالم غيب و وعده ثواب و عقاب بهشت و دوزخ و قيامت) به كلى كافر و بىعقيدهاند. (8) آيا در زمين سير نكردند تا ببينند كه عاقبت كار پيشينيانشان (چون قوم عاد و ثمود) چه شد؟ در صورتى كه از اينها بسيار تواناتر بودند و بيش از اينها در زمين كشتزار ساختند و كاخ و عمارت برافراشتند و پيامبرانشان با آيات و معجزات براى (هدايت) آنان آمدند (ليكن چون نپذيرفتند همه به كيفر كفر هلاك شدند). و خدا درباره آنها هيچ ستم نكرد بلكه آنها خود در حق خويش ستم مىكردند. (9) آخر سرانجام كار آنان كه بسيار به اعمال زشت و كردار بد پرداختند اين شد كه آيات خدا را تكذيب و تمسخر كردند (زيرا معصيت، دل را تاريك كند و چون بسيار شود به ظلمت كفر انجامد). (10) خداست كه خلق را نخست (از عدم) پديد آرد و باز (پس از مرگ و فنا) باز گرداند و همه به حضرت او بازگردانيده مىشويد. (11) و روزى كه ساعت قيامت بر پا شود بدكاران نوميد و اندوهگين شوند. (12) و هيچ شفيع و مددكارى بر خود از آنان كه شريك حق گرفتند نمىيابند بلكه به آن شريكان و خدايان باطل كافر مىشوند. (13) و روزى كه ساعت قيامت بر پا شود در آن روز خلايق (بر حسب مراتب طاعت و معرفت و كفر و عصيان) فرقه فرقه شوند. (14) اما آن فرقه كه ايمان آوردند و به نيكوكارى پرداختند مسرور (و محترم) به باغ بهشت منزل گيرند. (15)