و ما به لقمان مقام (علم و) حكمت عطا كرديم (و فرموديم) كه (بر اين نعمت بزرگ) خدا را شكر كن، و هر كس شكر حق گويد به نفع خود اوست و هر كه ناسپاسى و كفران كند خدا (از شكر و سپاس خلق) بىنياز و (به ذات خود) ستوده صفات است. (12) و (ياد كن) وقتى كه لقمان در مقام پند و موعظه به فرزندش گفت: اى پسر عزيزم، هرگز شرك به خدا نياور كه شرك بسيار ظلم بزرگى است. (13) و ما به هر انسانى سفارش كرديم كه در حقّ پدر و ما در خود نيكى كن خصوص مادر كه چون بار حمل فرزند برداشته و تا مدّت دو سال كه طفل را از شير باز گرفته (هر روز) بر رنج و ناتوانيش افزوده است، (و فرموديم كه) شكر من و شكر پدر و مادرت بجاى آور، كه بازگشت (خلق) به سوى من خواهد بود. (14) و اگر پدر و مادر تو را بر شرك به خدا كه آن را به حق نمىدانى وادار كنند در اين صورت ديگر آنها را اطاعت مكن و ليك در دنيا با آنها به حسن خلق مصاحبت كن و از راه آن كس كه به درگاه من رجوع و انابهاش بسيار است پيروى كن، كه (پس از مرگ) رجوع شما به سوى من است و من شما را به پاداش اعمالتان آگه خواهم ساخت. (15) اى فرزندم، خدا اعمال بد و خوب خلق را گر چه به مقدار خردلى در ميان سنگى يا در (طبقات) آسمانها يا زمين پنهان باشد همه را (در محاسبه) مىآورد، كه خدا توانا و آگاه است. (16) اى فرزند عزيزم، نماز را به پا دار و امر به معروف و نهى از منكر كن و (بر اين كار از مردم نادان) هر آزار بينى صبر پيش گير، كه اين نشانهاى از عزم ثابت (مردم بلند همّت) در امور عالم است. (17) و هرگز به تكبّر و ناز از مردم (اهل نياز) رخ متاب و در زمين با غرور و تبختر قدم بر مدار، كه خدا هرگز مردم متكبر خودستا را دوست نمىدارد. (18) و در رفتارت ميانه روى اختيار كن و سخن آرام گو (نه با فرياد بلند) كه زشتترين صداها صوت الاغ است. (19)