و اگر تو حال بدكاران را (در قيامت) ببينى كه چگونه در حضور خداى خود سر به زير و ذليلند (و با آه و ناله حسرت) گويند: پروردگارا، اينك (عذاب تو را) به چشم ديديم و (سخن رسولانت را) به گوش گرفتيم، پس ما را (به دنيا) باز گردان تا صالح و نيكوكار شويم كه اكنون (وعده تو را) به چشم يقين مشاهده كرديم! (12) و اگر ما (به مشيّت ازلى) مىخواستيم، هر نفسى را به كمال هدايتش (به جبر و الزام) مىرسانيديم و ليكن وعده حقّ و حتمى من است كه دوزخ را البته از همه (كافران) جنّ و انس پر سازم. (13) پس (خطاب رسد: امروز) شما اى كافران (عذاب را) به كيفر غفلت از ملاقات اين روزتان بچشيد كه ما هم شما را فراموش كرديم (يعنى از نظر لطف انداختيم) و اينك عذاب ابدى را به پاداش اعمال زشتى كه مىكرديد بچشيد. (14) تنها كسانى به آيات ما ايمان مىآورند كه چون متذكّر آيات ما شوند به سجده رخ بر خاك نهند و تسبيح و تنزيه و ستايش پروردگار كنند و ابدا به كبر و نخوت سر از فرمان حق نكشند. (15) (شبها) پهلو از بستر خواب تهى كنند و با بيم و اميد (و ناله اشتياق در نماز شب) خداى خود را بخوانند و آنچه روزى آنها كردهايم (به مسكينان) انفاق كنند. (16) پس هيچ كس نمىداند كه به پاداش نيكوكاريشان چه نعمت و لذّتهاى بىنهايت كه روشنىبخش (دل و) ديده است در عالم غيب برايشان ذخيره شده است. (17) آيا آن كس كه ايمان آورده (حالش در قيامت) مانند كسى است كه كافر بوده؟ هرگز يكسان نخواهند بود. (18) اما آنان كه (در دنيا) با ايمان و نيكو كار بودند به پاداش اعمال صالح منزلگاه پر نعمت در بهشت ابد يابند. (19) و اما آنان كه سر از طاعت حق كشيده و فاسق شدند منزلگاهشان در آتش دوزخ است و هر چه كوشند و خواهند كه از آن آتش بيرون آيند باز (فرشتگان عذاب) بدان دوزخ برگردانندشان و گويند: عذاب آتشى را كه (در دنيا) تكذيب مىكرديد اينك بچشيد. (20)