و آنچه از كتاب (آسمانى قرآن) بر تو وحى فرستاديم آن حق است كه كتب آسمانى (تورات و انجيل) را كه پيش از اوست تصديق مىكند (و آنها حقانيت آن را تصديق مىكنند. تو از تكذيب كافران مينديش كه) همانا خدا به اعمال بندگان خود كاملا بصير و آگاه است. (31) آن گاه (پس از آن پيمبران سلف) ما آن خاندان را كه از بندگان خود برگزيديم (يعنى رسول خاتم و آلش صلّى اللَّه عليه و آله را) وارث علم قرآن گردانيديم. باز هم بعضى از آنها (يعنى فرزندان او) به نفس خود ظلم كردند و بعضى راه عدل پيمودند و برخى به هر عمل خير (با جان و دل) به دستور حق سبقت گيرند. اين رتبه در حقيقت همان فضل بزرگ (و عطاى بىمنتهاى الهى) است. (32) همان بهشت ابدى كه در آن داخل شوند و با زر و گوهرهاى آن (به دست و بدن) زيور گردند و جامه حرير و پرند در بر كنند. (33) و گويند: حمد خدا را كه حزن و اندوه ما ببرد، همانا خداى ما بسيار بخشنده جرم گناهكاران و پاداش دهنده سپاس شكر گزاران است. (34) شكر آن خداى را كه از لطف و كرم، ما را به منزل دائمى (بهشت) وارد كرد، كه در اينجا هيچ رنج و المى به ما نرسد و ابدا ضعف و خستگى نخواهيم يافت. (35) و آنان كه كافر شدند عذاب ايشان آتش دوزخ است كه نه حكم مرگ بر آنان رود تا بميرند و نه از عذابش كاسته شود (تا آسوده شوند). اين گونه هر كافر لجوجى را كيفر مىكنيم. (36) و آن كفّار در آتش دوزخ فرياد و ناله كنند كه اى پروردگار، ما را (از اين عذاب) بيرون آور تا بر خلاف گذشته به اعمال نيك بپردازيم. (خطاب شود) آيا شما را به اندازهاى عمر نداديم كه هر كه اهل تذكر و پند شنيدن است در اين مدت متذكر شود (و به توبه پردازد)؟ و آيا بيم دهندگان بر شما نيامدند؟ پس (امروز) عذاب دوزخ را بچشيد كه ستمكاران را هيچ يار و نجات دهندهاى نخواهد بود. (37) خدا به اسرار غيب آسمانها و زمين داناست و به افكار و انديشه دلها هم كاملا آگاه است. (38)