41- سورة فصلت به نام خداوند بخشنده مهربان حم (رمز رسالت است يا قسم به خداى حميد مجيد) (1) (كه اين قرآن) تنزيلى از جانب خداى بخشنده مهربان است. (2) كتابى است كه آيات جامعش به صورت قرآنى به زبان فصيح عربى براى دانشمندان روشن گرديده است. (3) قرآنى است كه (نيكان را به وعده رحمت حق) بشارت مىدهد و (بدان را از عذاب قهر) مىترساند اما اكثر مردم اعراض كرده و (اندرز و نصايحش) نمىشنوند. (4) و مشركان گفتند: دلهاى ما از قبول دعوتت سخت محجوب و گوش ما از شنيدن سخت سنگين و ميان ما و تو حجاب (ضخيم و فاصله بسيار) است، تو به كار (دين) خود پرداز ما هم البته (به كيش خويش) عمل مىكنيم. (5) بگو كه من هم مانند شما بشرى هستم جز آنكه مرا وحى مىرسد كه پروردگار شما خداى يكتاى بىهمتاست، پس همه مستقيم به راه دين او شتابيد و از او آمرزش طلبيد. و واى به حال مشركان. (6) آنان كه زكات (به فقيران بينوا) هرگز نمىدهند و به عالم آخرت به كلى كافرند. (7) آنان كه ايمان آورده و نيكوكار شدند البته پاداش بىپايان خواهند يافت. (8) بگو كه آيا شما به خدا كه زمين (جهان) را در دو روز بيافريد كافر مىشويد و بر او مثل و مانند قرار مىدهيد؟! او خداى جهانيان است (نه بتها و معبودان شما. در اين آيه شريفه شايد يك معنا عالم اجسام باشد و دو روز، دو نوع بسيط و مركب يا جواهر و اعراض اجسام مقصود باشد). (9) و او روى زمين كوهها برافراشت و انواع بركات (و منابع از معادن و چشمهها و درختان) بسيار در آن قرار داد و قوت و ارزاق اهل زمين را در چهار روز (براى هر شهر و ديارى) مقدّر و معيّن فرمود و روزى طلبان را يكسان در كسب روزى خود گردانيد (تا همه روزى خورند). (10) و آن گاه به خلقت آسمانها توجه كامل فرمود كه آسمانها دودى بود، پس (به امر نافذ تكوينى) به آسمان و زمين فرمود كه همه (به سوى خدا و اطاعت فرمان حق) به شوق و رغبت يا به جبر و كراهت بشتابيد. آنها عرضه داشتند: ما با كمال شوق و ميل مىشتابيم. (11)