آن گاه نظم هفت آسمان را در دو روز استوار فرمود و در هر آسمانى (نظم) امرش را وحى فرمود، و آسمان (محسوس) دنيا را به چراغهاى رخشنده (مهر و ماه و انجم) زيب و زيور داديم و آن را (از ورود شياطين) حفظ كرديم. اين (نظام آسمان و زمين) تقدير خداى مقتدر داناست. (12) پس اگر كافران (پس از اين ادلّه و آيات الهى از خدا) اعراض كردند به آنها بگو: من شما را از صاعقهاى مانند صاعقه هلاك عاد و ثمود ترسانيدم. (13) كه بر آنها از هر جانب رسولان حق آمدند (و گفتند) كه جز خداى يكتا را نپرستيد. كافران باز گفتند: اگر خدا مىخواست (كه ما ايمان آوريم) فرشتگان را به رسالت مىفرستاد، پس ما به كتب و احكام شما (رسولان بشرى) كافريم. (14) اما قوم عاد در زمين به ناحق تكبر و سركشى كردند و گفتند كه از ما نيرومندتر (در جهان) كيست؟ آيا آنها نديده و ندانستند كه خدايى كه آنها را خلق فرموده بسيار از آنان تواناتر است؟ و آنها آيات (قدرت) ما را (با وجود اين برهان) انكار مىكردند. (15) ما هم بر هلاك آن قوم عاد باد تندى در ايّام نحس شوم فرستاديم تا به آنها عذاب ذلّت و خذلان را در دنيا بچشانيم در صورتى كه خوارى عذاب آخرت بيش از دنياست و آنجا هيچ كس يارى آنها نخواهد كرد. (16) اما قوم ثمود را نيز (رسول فرستاديم و) هدايت كرديم ليكن آنها خود كورى (جهل و ضلالت) را بر هدايت بگزيدند، پس آنها را هم صاعقه عذاب خوارى و هلاكت به كيفر كردارشان فرا گرفت. (17) و آنان كه ايمان آوردند و خدا ترس و پرهيزكار بودند همه را نجات داديم. (18) و روزى كه همه دشمنان خدا را گرد آورده و به سوى آتش دوزخ كشانند و آنجا براى جمع آورى بازشان دارند. (19) تا چون همه بر در دوزخ رسند آن هنگام گوش و چشمها و پوست بدنهاشان بر جرم و گناه آنها گواهى دهند. (20)