و يكى از آيات (قدرت) الهى سير و گردش كشتيهاست كه در آب دريا مانند كوههاى بلند در حركت است. (32) اگر خدا بخواهد باد را سكون و آرامش دهد تا كشتيها بر پشت آب از جنبش بايستد. در اين كار براى مردم با صبر شكر گزار ادلّهاى (از قدرت خدا) نمودار است. (33) يا اگر بخواهد خدا كشتيهايشان را به جرم بدكارى به دريا غرق مىكند و (اگر بخواهد) بسيارى از جرم شما را مىبخشد. (34) و تا آنان كه در آيات ما راه جدال و انكار مىپيمايند بدانند كه بر آنها (از قهر و عذاب ما) هيچ مفرّ و نجاتى نيست. (35) پس چيزى كه نصيب شما گرديده متاع (فانى) زندگى دنياست و آنچه نزد خداست بسيار بهتر و باقىتر است اما آن مخصوص است به آنان كه به خدا ايمان آوردهاند و بر پروردگار خود توكل مىكنند. (36) و آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكارى مىپرهيزند و چون (بر كسى) خشم و غضب كنند (بر او) مىبخشند. (37) و آنان كه امر خدايشان را اجابت كردند و نماز به پا داشتند و كارشان را به مشورت يكديگر انجام مىدهند و از آنچه روزى آنها كرديم (به فقيران) انفاق مىكنند. (38) و آنان كه چون ظلمى بر آنها هجوم كند (از مؤمنان يارى طلبيده) انتقام مىجويند. (39) و انتقام بدى (مردم) به مانند آن بد رواست (نه بيشتر) و باز اگر كسى عفو كرده و (بين خود و خصم خود را به عفو) اصلاح نمود اجر او بر خداست، كه خدا ستمكاران را هيچ دوست نمىدارد. (40) و هر كس پس از ظلمى كه بر او رفته انتقام طلبد، بر اينان هيچ گناه و مؤاخذه نيست. (41) تنها راه مؤاخذه بر آنهايى است كه به مردم ظلم كنند و در زمين به ناحق شرارت انگيزند، بر آنها (در دنيا انتقام و در آخرت) عذاب دردناك است. (42) و هر كه (بر ظلم كسى) صبر كند (و با قدرت انتقام ببخشد) اين مقام (حلم و بردبارى است كه) از عزم در امور (الهى و تسلط بر نفس و قوت عقل و اراده) است. (43) و هر كه را خدا به گمراهى خود واگذارد ديگر هيچ كس پس از خدا يار و ياور او نيست. و ستمكاران را بنگرى كه چون عذاب (قيامت) را به چشم ببينند در آن حال گويند: آيا راهى به بازگشت (به دنيا) براى ما هست؟ (44)