و آن ظالمان را بنگرى كه به دوزخشان متوجه گردانند و آنها با ترس و ذلّت از گوشه چشم (بر آتش دوزخ) مىنگرند و در آن حال مؤمنان (ايمن و شادان) گويند: آرى، زيانكاران آنان هستند كه نفوس خود و اهل بيت خود را در امروز قيامت به زيان عذاب انداختهاند. الا (اى مردم) بدانيد كه ستمكاران عالم به عذاب ابدى گرفتارند. (45) و آنها را غير خدا هيچ يار و ياورى نباشد كه ياريشان دهند. و هر كه را خدا به گمراهى واگذارد ديگر هيچ راه نجاتى بر او نخواهد بود. (46) (بندگان غافل) دعوت خداى خود را اجابت كنيد پيش از آنكه بيايد روزى كه نه از (قهر) خدا راه نجاتى يابيد و نه ملجأ و پناهى داريد و نه كسى از شما دفاع و انكارى تواند كرد. (47) (اى رسول، تو اين آيات قيامت را بر خلق برسان) پس اگر باز اعراض كردند ديگر تو را نگهبان آنها نفرستاديم، بر تو جز ابلاغ رسالت تكليفى نيست، و ما چون به انسان (بىصبر كم ظرف) از لطف و رحمت خود بهرهاى بخشيم بدان شاد شود و اگر به كيفر كردار خود رنج و عذابى به آنان رسد آدمى سخت راه كفران پويد. (48) تنها خدا راست ملك آسمانها و زمين، هر چه بخواهد مىآفريند، به هر كه خواهد فرزندان اناث (دختر) و به هر كه خواهد فرزندان ذكور (پسر) عطا مىكند. (49) يا در يك رحم فرزندان پسر و دختر قرار مىدهد، و هر كه را خواهد عقيم (نازا) مىگرداند، كه او (به صلاح خلق) دانا و (به هر چه خواهد) تواناست. (50) و هيچ بشرى را ياراى آن نباشد كه خدا با او سخن گويد مگر به وحى (و الهام خدا) يا از پس پرده غيب عالم (و حجاب ملكوت جهان) يا رسولى (از فرشتگان عالم بالا) فرستد تا به امر خدا هر چه او خواهد وحى كند، كه او خداى بلند مرتبه حكيم است. (51)