آنان كه به آخرت ايمان ندارند فرشتگان را نام دختران خدا نهادند. (27) و حال آنكه هيچ علم به آن ندارند و جز در پى گمان و پندار نمىروند و ظنّ و گمان هم در فهم حق و حقيقت هيچ سودى ندارد. (28) پس از هر كسى كه از ياد ما (و قرآن ما) رو گردانيد و جز زندگانى دنياى فانى را نخواست به كلى اعراض كن. (29) منتهاى علم و فهم اين مردم تا همين حد است، خدا به حال آن كه از راه حق گمراه شد و آن كه هدايت يافت كاملا آگاه است. (30) و آنچه در آسمانها و زمين است همه ملك خداست (و حكم اعمال خلق با اوست) تا بدكاران را به كيفر رساند و نيكوكاران را پاداش نيكوتر عطا كند. (31) آنان كه از گناهان بزرگ و اعمال زشت دورى كنند مگر آنكه كمى (يعنى گناه صغيرهاى يا تخيّل و وسوسهاى به غلبه طبيعت و عادت) از آنها سر زند، كه مغفرت پروردگارت بسيار وسيع است، او به حال شما آگاهتر است آن گاه كه شما را از خاك زمين آفريد و هنگامى كه در رحم مادرها جنين بوديد، پس خودستايى مكنيد، او به حال هر كه متّقى (و در خور ستايش) است از شما داناتر است. (32) (اى رسول) ديدى آن كس را كه روى (از جنگ احد) بگردانيد؟ (33) و اندك صدقهاى داد سپس به كلّى قطع احسان كرد؟ (مفسّرين گفتند: آيات مربوط به عثمان است كه شترى با بار به عبد اللَّه سعد داد كه در محشر بار گناه عثمان را به دوش گيرد). (34) آيا علم غيب نزد اوست و او (به احوال آن جهان) بيناست (كه مىداند رفيقش مىتواند بار گناه او را به دوش گيرد)؟ (35) يا كه آگه نشد به آنچه (راجع به مجازات) در تورات موسى عمران است؟ (36) و هم در صحف ابراهيم خليل وفادار؟ (37) كه هيچ كس بار گناه ديگرى را (در قيامت) به دوش نخواهد گرفت. (38) و (نمىداند) اينكه براى آدمى جز آنچه به سعى و عمل خود انجام داده (ثواب و جزايى) نخواهد بود؟ (39) و اينكه البته پاداش سعى و عمل او را (در دنيا و برزخ) به وى بنمايند. (40) سپس (در آخرت) پاداش كامل آن را به او بدهند. (41) و اينكه كار خلق عالم به سوى خدا منتهى مىشود. (42) و هم اوست كه (بندگان را) شاد و خندان سازد و غمين و گريان گرداند. (43) و هم اوست كه بميراند و باز زنده فرمايد. (44)