و پسرانى زيبا كه حسن و جوانيشان هميشگى و ابدى است گرد آنها به خدمت مىگردند. (17) با كوزهها (ى بلورين) و مشربهها (ى زرّين) و جامهاى پر از شراب ناب. (18) نه هرگز از آنها (هر چه نوشند) دردسرى يابند و نه مستى عقل و رنج خمار كشند. (19) و ميوه خوش از هر چه برگزينند، (20) و گوشت مرغان و هر غذا كه مايل باشند، (21) و زنان سيه چشم زيبا صورت، (22) كه (در بهاء و لطافت) چون درّ و لؤلؤ مكنونند (بر آنها مهيّاست). (23) (اين نعمتهاى الهى) پاداش اعمال نيك آن بهشتيان است. (24) نه آنجا هيچ حرفى لغو و بيهوده شنوند و نه به يكديگر گناهى بربندند. (25) هيچ جز سلام و تحيّت و احترام هم نگويند و نشنوند. (26) و اصحاب يمين هم چه خوش روزگارند! (27) در سايه درختان سدر پرميوه بىخار. (28) و درختان پربرگ سايهدار. (29) و در سايه بلند درختان. (30) و در طرف نهر آبهاى روان زلال. (31) و ميوههاى بسيار. (32) كه هيچ وقت منقطع نشود و هيچ كس بهشتيان را از آن ميوهها منع نكند. (33) و فرشهاى پربها (يا فراش و زنان زيبا). (34) كه آنها را ما در كمال حسن و زيبايى بيافريدهايم. (35) و هميشه آن زنان را با كره گردانيدهايم. (36) و شوهر دوست و با غنج و ناز و جوان و همسالان دلنواز. (37) اين نعمتهاى بهشتى مخصوص اصحاب يمين است. (38) كه جمعى از پيشينيان، (39) و جمعى از امت رسول آخر زمان هستند. (40) و اما اصحاب شومى و شقاوت (كه نامه عملشان به دست چپ است) چقدر روزگارشان سخت است! (41) آنها در عذاب باد سموم و آب گرم باشند. (42) و سايهاى از دود آتش دوزخ. (43) كه نه هرگز سرد شود و نه خوش نسيم گردد. (44) اين عذاب آنها را بدين سبب است كه از اين پيش به ناز و نعمت پرداختند. (45) و بر گناه بزرگ (شرك و عناد) لجاجت و اصرار داشتند. (46) و دايم مىگفتند: آيا ما چون مرديم و خاك و استخوان پوسيده شديم باز هم ما زنده مىشويم؟ (47) و آيا پدران گذشته ما زنده خواهند شد؟ (48) بگو: البته تمام خلق اولين و آخرين، (49) همه در وعده گاه روز معيّن محشر گرد آورده مىشوند. (50)