آن گاه شما اى گمراهان منكر (قيامت). (51) از درخت زقّوم تلخ دوزخ البته خواهيد خورد. (52) تا آنكه شكم را از آن پر مىسازيد. (53) آن گاه همه از آب گرم جهنم بر روى آن مىآشامند. (54) بدانسان از عطش، آن آب را مىنوشيد كه شتران تشنه آب مىآشامند. (55) اين است طعام و شراب كافران در روز جزا. (56) ما شما را بيافريديم پس چرا تصديق نمىكنيد؟ (57) آيا نديديد (و به حقيقت در نيافتيد) كه نخست شما نطفهاى (بىقدر و قابليّت) بوديد؟ (58) آيا شما خود آن نطفه را (به صورت فرزند انسان) مىآفرينيد يا ما آفرينندهايم؟ (59) ما مرگ را بر همه شما مقدّر ساختيم و هيچ كس بر قدرت ما سبق نتواند برد. (60) در اينكه شما را فانى كرده و خلقى ديگر مثل شما بيافرينيم و شما را به صورتى (در جهانى ديگر) كه اكنون از آن بىخبريد برانگيزيم. (61) و بىشك شما از نشئه اوّل خود آگاه شديد (كه از عدم به وجودتان آورديم) پس چرا متذكر (عالم آخرت) نمىشويد؟ (62) آيا ديديد تخمى را كه در زمين مىكاريد؟ (63) آيا شما آن تخم را مىرويانيد يا ما رويانندهايم؟ (64) اگر ما بخواهيم كشت و زرع شما را خشك و تباه مىسازيم تا با حسرت و ندامت به سخنان بيهوده پردازيد. (65) (و گوييد) كه ما سخت در زيان و غرامت افتاديم. (66) بلكه به كلى محروم گرديديم. (67) آيا آبى را كه شما مىنوشيد متوجهيد؟ (68) آيا شما آن آب را از ابر فرو ريختيد يا ما نازل ساختيم؟ (69) اگر مىخواستيم آن آب را شور و تلخ مىگردانيديم، پس چرا شكرگزارى نمىكنيد؟! (70) آيا آتشى كه روشن مىكنيد مىنگريد؟ (71) آيا شما درخت آن را آفريديد يا ما آفريديم؟ (72) ما آن را مايه پند و عبرت و توشه مسافران (كوه و بيابان عالم) گردانيديم. (73) پس (اى رسول) به نام بزرگ خداى خود تسبيح گو. (74) سوگند به مواقع نزول ستارگان (يا آيات كريمه قرآن)، (75) و اين سوگند اگر بدانيد بسى سوگند بزرگى است. (76)