هرگز مردمى را كه ايمان به خدا و روز قيامت آوردهاند چنين نخواهى يافت كه دوستى با دشمنان خدا و رسول او كنند هر چند آن دشمنان پدران يا فرزندان يا برادران يا خويشان آنها باشند. اين مردم پايدارند كه خدا بر دلهاشان (نور) ايمان نگاشته و به روح (قدسى) خود آنها را مؤيد و منصور گردانيده و آنها را به بهشتى داخل كند كه نهرها زير درختانش جارى است و جاودان در آنجا متنعّمند، خدا از آنها خشنود و آنها هم از خدا خشنودند، اينان به حقيقت حزب خدا هستند، الا (اى اهل ايمان) بدانيد كه حزب خدا رستگاران عالمند. (22) 59- سورة الحشر به نام خداوند بخشنده مهربان هر چه در آسمانها و زمين است همه به تسبيح و ستايش يكتا خداى عالم كه مقتدر و حكيم است مشغولند. (1) اوست خدايى كه كافران اهل كتاب را (يعنى يهود بنى نضير را كه به مكر، قصد قتل پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله كردند) براى اولين بار همگى را از ديارشان بيرون كرد و هرگز شما مسلمين گمان نمىكرديد كه آنها از ديار خود بيرون روند و آنها هم حصارهاى محكم خود را نگهبان خود از (قهر و انتقام) خدا مىپنداشتند تا آنكه (عذاب) خدا از آنجا كه گمان نمىبردند بدانها فرا رسيد و در دلشان (از سپاه اسلام) ترس افكند تا به دست خود و به دست مؤمنان خانههاشان را ويران مىكردند، پس اى هوشياران عالم پند و عبرت گيريد. (2) و اگر خدا بر آنها حكم جلاء وطن نمىكرد (سختتر از آن) در دنيا (به قتل و اسارت مانند كفار بدر) معذّبشان مىكرد و (به هر حال) عذاب آتش در آخرت بر آنها خواهد بود. (3)