اين (جلاء وطن و آوارگى آنها) براى اين بود كه آنان با خدا و رسول او سخت دشمنى و مخالفت كردند و هر كه با خدا (و رسولش) دشمنى آغازد عقاب خدا بسيار سخت است. (4) آنچه از درختان خرما را (كه در ديار بنى نضير) بريديد و آنچه را بر پا گذاشتيد همه به امر خدا (و صلاح اسلام) و براى خوارى و سركوبى جهودان فاسق نابكار بود. (5) و آنچه را كه خدا از (مال) آنها به رسم غنيمت به رسول خود باز داد (متعلق به رسول است، زيرا) شما سپاهيان اسلام بر آن هيچ اسب و شترى نتاختيد و ليكن خدا رسولانش را بر هر كه خواهد مسلّط مىگرداند و خدا بر هر چيز تواناست. (6) آنچه را كه خدا از اموال كافران ديار به رسول خود غنيمت داد آن متعلق به خدا و رسول و (ائمه) خويشاوندان رسول و يتيمان و فقيران و در راه ماندگان (ايشان) است. اين حكم براى آن است كه غنايم، دولت توانگران را نيفزايد (بلكه به مبلغان دين و فقيران اسلام تخصيص يابد) و شما آنچه رسول حق دستور دهد (و منع يا عطا كند) بگيريد و هر چه نهى كند واگذاريد و از خدا بترسيد كه عقاب خدا بسيار سخت است. (7) مقام بلند (يا غنائم) خاصّ فقيران مهاجرين است كه آنها را از وطن و اموالشان به ديار غربت راندند در صورتى كه (چشم از خانه پوشيده و) در طلب فضل و خشنودى خدا مىكوشند و خدا و رسول او را يارى مىكنند، اينان به حقيقت راستگويان عالمند. (8) و هم آن جماعت انصار كه پيش از (هجرت) مهاجرين (در مكّه به رسول ايمان آوردند و) مدينه را خانه ايمان گردانيدند و مهاجرين را كه به سوى آنها آمدند دوست مىدارند و در دل خود هيچ حاجتى (و حسد و بخلى) نسبت به آنچه (از غنائم بنى نضير) كه به آنها داده شد نمىيابند و هر چند به چيزى نيازمند باشند باز مهاجران را بر خويش مقدم مىدارند (و جانشان به كلى از بخل و حسد و حرص دنيا پاك است) و هر كس را از خوى بخل و حرص دنيا نگاه دارند آنان به حقيقت رستگاران عالمند. (9)