و آنان كه پس از مهاجرين و انصار آمدند (يعنى تابعين و ساير مؤمنين تا روز قيامت) دايم به درگاه خدا عرض مىكنند: پروردگارا، بر ما و برادران دينىمان كه در ايمان پيش از ما شتافتند ببخش و در دل ما هيچ كينه و حسد مؤمنان قرار مده، پروردگارا، تويى كه بسيار رؤوف و مهربانى. (10) (اى رسول) آيا آنان را كه نفاق ورزيدند نديدى؟ كه با برادرانشان همان يهود اهل كتاب كه كافر شدند (در پيوسته و) گويند: اگر شما از ديارتان اخراج شويد البته ما هم به همراهى شما خارج خواهيم شد و در راه حمايت شما از احدى ابدا اطاعت نخواهيم كرد و اگر (مسلمانان) با شما جنگ كردند البته شما را مدد مىكنيم، و خدا گواهى دهد كه محققا آنها دروغ مىگويند. (11) اگر آنها اخراج شوند هرگز منافقان با آنها خارج نمىشوند و اگر (مسلمانان) به جنگشان آيند هرگز ياريشان نمىكنند و اگر هم ياريشان كنند البته به جنگ پشت كنند و ديگر نصرت نخواهند يافت. (12) اين مردم منافق در دلشان از شما بيشتر ترس دارند تا از خدا، زيرا آنها مردمى هستند كه هيچ فهم و شعورى ندارند. (13) (يهودان از ترس) بر جنگ با شما جمع نمىشوند مگر در قريههاى محكم حصار يا از پس ديوار (دشمنى مكر و حيله و جاسوسى)، كارزار بين خودشان سخت است، شما آنها را جمع و متّفق مىپنداريد در صورتى كه دلهاشان سخت متفرق است، زيرا آن قوم داراى فهم و عقل نيستند. (14) مثل حال اينان هم مانند همان قوم كافر پيشين است (يعنى يهود قينقاع يا كفّار بدر) كه (در دنيا) بدين زودى كيفر كردارشان را چشيدند و (در قيامت) هم عذاب دردناك بر آنها مهيّاست. (15) (اين منافقان) در مثل مانند شيطانند كه انسان را گفت: به خدا كافر شو، پس از آنكه آدمى كافر شد بدو گويد: از تو بيزارم، كه من از (عقاب) پروردگار عالميان سخت مىترسم. (16)