پس عاقبت شيطان و آدمى كه به امر او كافر شد اين است كه هر دو در آتش دوزخ مخلّدند و آن دوزخ كيفر ستمكاران عالم است. (17) الا اى اهل ايمان، خداترس شويد و هر نفسى نيك بنگرد تا چه عملى براى فرداى قيامت خود پيش مىفرستد، و از خدا بترسيد كه او به همه كردارتان به خوبى آگاه است. (18) و مانند آنان نباشيد كه به كلى خدا را فراموش كردند، خدا هم (حظّ روحانى و بهره ابدى) نفوس آنها را از يادشان برد، آنان به حقيقت بدكاران عالمند. (19) هرگز اهل جهنم و اهل بهشت با هم يكسان نيستند، اهل بهشت به حقيقت سعادتمندان عالمند. (20) اگر ما اين قرآن (عظيم الشأن) را (به جاى دلهاى خلق) بر كوه نازل مىكرديم مشاهده مىكردى كه كوه از ترس و عظمت خدا خاشع و ذليل و متلاشى مىگشت. و اين امثال را براى مردم بيان مىكنيم باشد كه اهل (عقل و) فكرت شوند. (21) اوست خداى يكتايى كه غير او خدايى نيست كه داناى نهان و آشكار عالم است، اوست بخشنده و مهربان. (22) اوست خداى يكتايى كه غير او خدايى نيست، سلطان مقتدر عالم، پاك از هر نقص و آلايش، منزّه از هر عيب و ناشايست، ايمنى بخش دلهاى هراسان، نگهبان جهان و جهانيان، غالب و قاهر بر همه خلقان، با جبروت و عظمت، بزرگوار و برتر (از حدّ فكرت)، زهى منزّه و پاك خداى يكتا كه از هر چه بر او شريك پندارند منزّه و (از آنچه در وهم و خيال و عقل انديشند) مبرّاست. (23) اوست خداى آفريننده عالم امكان و پديد آرنده جهان و جهانيان، نگارنده صورت خلقان، او را نامهاى نيكو بسيار است، آنچه در آسمانها و زمين است همه به تسبيح و ستايش او مشغولند و اوست يكتا خداى مقتدر حكيم. (24)