و هر گاه به آنها گويند: بياييد تا رسول خدا براى شما (از حق) آمرزش طلبد سر بپيچند و بنگرى كه با تكبر و نخوت (از حق) روى مىگردانند. (5) (اى رسول) تو (از خدا) بر آنان آمرزش بخواهى يا نخواهى به حالشان يكسان است خدا هرگز آنها را نمىبخشد كه همانا قوم نابكار فاسق را خدا هيچ وقت (به راه سعادت) هدايت نخواهد كرد. (6) اينها همان مردم بد خواهند كه مىگويند: بر اصحاب رسول خدا انفاق مال مكنيد تا (از گِردش) پراكنده شوند در صورتى كه خدا را گنجهاى آسمانها و زمين است ليكن منافقان درك آن نمىكنند. (7) آنها (پنهانى با هم) مىگويند: اگر به مدينه مراجعت كرديم البته اربابان عزّت و ثروت، مسلمانان ذليل فقير را از شهر بيرون كنند، و حال آنكه عزّت مخصوص خدا و رسول و اهل ايمان است (و ذلّت خاصّ كافران) و ليكن منافقان از اين معنى آگه نيستند. (8) الا اى اهل ايمان، مبادا هرگز مال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل سازند، و البته كسانى كه به امور دنيا از ياد خدا غافل شوند آنها به حقيقت زيانكاران عالمند. (9) و از آنچه روزى شما كرديم (در راه خدا) انفاق كنيد پيش از آنكه مرگ بر يكى از شما فرا رسد و در آن حال (به حسرت) بگويد: پروردگارا، چرا اجل مرا اندكى تأخير نينداختى تا صدقه و احسان بسيار كنم و از نكوكاران شوم؟! (10) و خدا هرگز اجل هيچ كس را از وقتش كه فرا رسد تأخير نيفكند و خدا به هر چه كنيد آگاه است. (11)