الا اى مؤمنان، به درگاه خدا توبه نصوح (با خلوص و دوام) كنيد، باشد كه پروردگارتان گناهانتان را مستور گرداند و شما را در باغهاى بهشتى كه زير درختانش نهرها جارى است داخل كند در آن روزى كه خدا پيغمبر خود و گرويدگان به او را ذليل نسازد (بلكه عزيز و سرفراز ابد گرداند، در آن روز) نور (ايمان و عبادت) آنها در پيش رو و سمت راست ايشان مىرود (و راه بهشتشان مىنمايد) و در آن حال (به شوق و نشاط) گويند: پروردگارا، تو نور ما را به حد كمال رسان و ما را (به لطف و كرم خود) ببخش كه البته تو بر هر چيز توانايى. (8) الا اى رسول گرامى، اينك با كفار و منافقان به جهاد و كارزار پرداز و بر آنها (تا ايمان نياوردهاند) سخت گير و (بدان كه) مأواى آنها دوزخ است كه بسيار بد منزلگاهى است. (9) خدا براى كافران زن نوح و زن لوط را مثال آورد كه تحت (فرمان) دو بنده صالح ما بودند و به آنها (نفاق و) خيانت كردند و آن دو شخص (با وجود مقام نبوت) نتوانستند آنها را از (قهر) خدا برهانند و به آنها حكم شد كه با دوزخيان در آتش درآييد. (10) و باز خدا براى مؤمنان (آسيه) زن فرعون را مَثَل آورد هنگامى كه (از شوهر كافرش بيزارى جست و) عرض كرد: بار الها (من از قصر فرعونى و عزت دنيوى او گذشتم) تو خانهاى براى من نزد خود در بهشت بنا كن و مرا از شرّ فرعون (كافر) و كردارش و از قوم ستمكار نجات بخش. (11) و نيز مريم دخت عمران را (مَثَل آورد) كه رَحِمش را پاكيزه داشت و ما در آن از روح قدسى خويش بدميديم، و او كلمات پروردگار خود و كتب آسمانى او را (با كمال ايمان) تصديق كرد و از بندگان مطيع خدا به شمار بود. (12)