89- سورة الفجر به نام خداوند بخشنده مهربان قسم به صبحگاه (هنگامى كه خدا جهان را به نور خورشيد تابان روشن مىسازد). (1) و قسم به ده شب (اول ذيحجه كه بندگان خدا به دعا و ذكر مشغولند). (2) قسم به حق جفت (كه كليه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (كه ذات يكتاى خداست). (3) و قسم به شب تار هنگامى كه برود. (4) آيا در اين امور كه (قسم به آنها ياد شد) نزد اهل خرد لياقت سوگند نيست؟ (5) آيا نديدى كه خداى تو با عاد (قوم هود) چه كرد؟ (6) و نيز به اهل شهر ارم (يا قوم ارم) كه صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه كيفر داد؟ (7) در صورتى كه مانند آن شهرى (در استحكام و بزرگى و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود. (8) و نيز به قوم ثمود كه در دل آن وادى سنگ را شكافته و كاخها بر خود از سنگ مىساختند چه كيفر سخت داد؟ (9) و نيز فرعون (و فرعونيان) را كه صاحب قدرت و سپاه بسيار بود (چگونه به درياى هلاك غرق نمود)؟ (10) آنان كه در روى زمين ظلم و طغيان كردند. (11) و بسيار فساد و فتنه انگيختند. (12) تا آنكه خداى تو بر آنها تازيانه عذاب پى در پى فرستاد. (13) خداى تو البته در كمينگاه (ستمكاران) است. (14) اما انسان (كم ظرف ضعيف بى صبر) چون خدا او را براى آزمايش و امتحان كرامت و نعمتى بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گويد: خدا مرا عزيز و گرامى داشت. (15) و چون او را باز براى آزمودن تنگ روزى كند (دلتنگ و غمين شود و) گويد: خدا مرا خوار گردانيد. (16) چنين نيست بلكه (به گناه بخل و طمع خوار شويد چون) هرگز يتيم نوازى نكنيد. (17) و فقير را بر سفره طعام خود به ميل و رغبت ننشانيد. (18) و مال ارث را به تمامى مىخوريد (و مراعات حق وارثان ضعيف مانند زنان و دختران و صغيران را نمىكنيد). (19) و سخت فريفته و مايل به مال دنيا مىباشيد (و به ثواب آخرت هيچ نمىپردازيد). (20) چنين نيستت (كه دنيا طلبان پندارند روز قيامتى نيست) روزى كه (از زلزله پى در پى) زمين به كلى خرد و متلاشى شود. (21) و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آيند. (22) و آن روز جهنم را (پديد) بياورند، همان روز آدمى متذكر كار خود گردد، و آن تذكر چه سود به حال او بخشد؟ (23)