هرگز كافران را بسيارى مال و اولاد از عذاب خدا نتواند رهانيد، و آنها اهل جهنم و جاويد در آن معذّب خواهند بود. (116) مثل مالى كه كافران براى پيشرفت مقاصد دنيوى خود صرف كنند (و از آن بهره نيابند) بدان ماند كه باد سرد شديدى به كشتزار ستمكاران برسد و همه را نابود كند (كه حاصلى از آن به دست نيايد). و خدا ستمى بر آنها نكرده، ليكن آنها به خود ستم مىكنند. (117) اى اهل ايمان، از غير همدينان خود دوست صميمى همراز نگيريد، چه آنكه آنها از خلل و فساد در كار شما ذرّهاى كوتاهى نكنند، آنها مايلند شما هميشه در رنج باشيد، دشمنى شما را بر زبان هم آشكار سازند و محققا آنچه در دل دارند بيش از آن است. ما به خوبى براى شما بيان آيات كرديم اگر عقل را به كار بنديد. (118) آگاه باشيد، چنانچه شما آنها را دوست مىداريد آنان شما را دوست نمىدارند، و شما به همه كتب آسمانى ايمان داريد، و آنها در مجامع شما اظهار ايمان كرده و چون تنها شوند از شدت كينه بر شما سر انگشت خشم به دندان گيرند. بگو: بدين خشم بميريد، همانا خدا از درون دلها آگاه است. (119) اگر شما (مسلمين) را خوشحالى پيش آيد از آن غمگين شوند، و اگر به شما حادثه ناگوارى رسد خوشحال شوند. اما اگر شما صبر پيشه كنيد و پرهيزكار باشيد مكرر و عداوت آنان آسيبى به شما نرساند، كه همانا خدا بر آنچه مىكنيد محيط و آگاه است. (120) (و به ياد آراى پيغمبر) صبحگاهى كه از خانه خود به جهت صف آرايى مؤمنان براى جنگ بيرون شدى، و خدا (به همه گفتار و كردار تو) شنوا و دانا بود. (121)