و (به ياد آريد) هنگامى كه شما را از ستم فرعونيان نجات داديم كه از آنها سخت در شكنجه بوديد، (به حدّى كه) پسران شما را كشته و زنانتان را زنده نگاه مىداشتند، و آن بلا و امتحانى بزرگ بود كه خدا شما را بدان مىآزمود. (49) و (ياد كنيد) هنگامى كه دريا را شكافتيم و شما را نجات داديم و فرعونيان را غرق كرديم و شما مشاهده مىكرديد. (50) و (ياد آوريد) موقعى كه با موسى چهل شب وعده نهاديم، پس شما (در غيبت او) گوساله پرستى اختيار كرده ستمكار و بيدادگر شديد. (51) آن گاه شما را پس از چنين كار زشت بخشيديم، شايد سپاسگزار شويد. (52) و (به ياد آوريد) وقتى كه به موسى كتاب و فرقان عطا كرديم، باشد كه به راه حق هدايت يابيد. (53) و (ياد كنيد) وقتى كه موسى به قوم خود گفت: اى قوم، شما به نفس خود ستم كرديد كه (به جهالت) گوساله پرست شديد، اكنون به سوى آفريدگارتان باز گرديد و (به كيفر جهالت خود) به كشتن يكديگر تيغ بركشيد، اين براى شما در پيشگاه آفريدگارتان بهترين (كفّاره عمل) است. آن گاه از شما در گذشت كه او بسيار توبهپذير و مهربان است. (54) و (ياد آريد) وقتى كه گفتيد: اى موسى ما به تو ايمان نمىآوريم تا آنكه خدا را آشكار ببينيم، پس صاعقه سوزان بر شما فرود آمد و آن را مشاهده مىكرديد. (55) سپس شما را بعد از مرگ برانگيختيم شايد خدا را شكر گزاريد. (56) و ابر را سايبان شما ساختيم و مرغ بريان و ترانگبين را بر شما فرستاديم (و گفتيم) از اين روزيهاى پاك كه به شما داديم تناول كنيد، ولى (شكر اين نعمت را به جا نياوردند) نه به ما بلكه به خود ستم كردند. (57)