هيچ مؤمنى را نرسد كه مؤمن ديگرى را به قتل رساند مگر آنكه به اشتباه و خطا مرتكب آن شود، و در صورتى كه به خطا هم مؤمنى را مقتول ساخت بايد (به كفّاره آن) بنده مؤمنى را آزاد كند و خونبهاى آن را به صاحبش تسليم نمايد مگر آنكه ديه را ورثه (به قاتل) ببخشند. و اگر مقتولِ مؤمن از قومى باشد كه با شما دشمن و محاربند، قاتل ديه ندهد، ليكن بر او است كه بنده مؤمنى را آزاد كند، و اگر مقتول از قومى است كه بين شما با آنها پيمان برقرار بوده پس خونبها را به صاحب خون پرداخته و بنده مؤمنى (به كفاره آن) آزاد كند، و اگر (بندهاى) نيابد بايستى دو ماه متوالى روزه دارد. اين توبهاى است كه از طرف خدا پذيرفته است و خدا دانا و حكيم است. (92) و هر كس مؤمنى را به عمد بكشد مجازات او (آتش) جهنم است، كه در آن جاويد (معذّب) خواهد بود و خدا بر او خشم و لعن كند و عذابى بسيار شديد بر او مهيا سازد. (93) اى اهل ايمان، چون در راه خدا (براى جهاد با كفّار) بيرون رويد (در كار دشمن) تحقيق و جستجو كنيد و به آن كس كه اظهار اسلام كند و به شما سر تسليم فرود آورد نسبت كفر مدهيد تا (مال و جانش را بر خود حلال كنيد و) از متاع ناچيز دنيا چيزى غنيمت بريد، كه غنايم بىشمار نزد خداست. اسلام شما هم اول امر همچنين اظهار و تسليمى بيش نبود تا وقتى كه خدا بر شما منّت گذاشت، پس اكنون بايد تحقيق كنيد كه خدا به هر چه كنيد آگاه است. (94)