خواهد شد. سه روز بعد، وى از خلافت بركنار و كشته شد. [1]

مهتدى نيز- برغم زهد نمايى و برپا كردن «قُبَّةُ المَظالم» به منظور مبارزه با بيدادگرى و گسترش عدالت- از پيشگامان بيدادگرى و اجحاف نسبت به خاندان رسول خدا (ص) بود. بزرگترين ستم وى غصب مقام خلافت و ايجاد تنگنا و محدوديت براى خليفه واقعى رسول اللّه (ص) بود.

در شرايطى كه اصل نظام و تشكيلات رهبرى آن، منحرف از اسلام، بلكه در ضدّيت با آن است، برپا كردن «قُبَّةُ المظالم» و رسيدگى به كار چند ستمديده‌اى كه بيشتر از سوى خود دولتمردان مورد ستم واقع مى‌شدند، چه نقشى در اصلاح امور و بازگرداندن جامعه به دوران رسول خدا (ص) مى‌تواند داشته باشد؟

بعلاوه، اين كارهاى رو بنايى و اصلاحى با اين انگيزه انجام مى‌شد كه خليفه دوست داشت در ميان خلفاى عبّاسى همچون عمر بن عبدالعزيز در بين خلفاى اموى باشد، نه با اين انگيزه كه وى خواهان اجراى دقيق احكام و دستورات اسلامى و عدالت اجتماعى باشد. شاهد اين مطلب سخن اوست كه مى‌گفت:

من شرم دارم از اينكه در ميان بنى اميه فردى همچون عمر بن عبدالعزيز باشد ولى در ميان بنى‌عبّاس نباشد. [2]

مهتدى به اين مقدار ستم نسبت به جانشينان بحقّ رسول خدا (ص) بسنده نكرد بلكه براى تثبيت و تحكيم حكومت غاصبانه خود، امام عسكرى را به زندان افكند. محمد بن اسماعيل علوى مى‌گويد:

امام حسن (ع) به على بن اوتامش (يكى از سران ترك كه نسبت به خاندان پيامبر (ص) دشمنى و كينه زيادى داشت و بر فرزندان ابوطالب بسيار سخت مى‌گرفت) سپرده شد تا او را به زندان بيفكند.

يك روز بيشتر از اقامت امام (ع) نزد وى نگذشت كه در مقابل عظمت آن حضرت سر فرود آورد و آن چنان مبهوت عظمتش شده بود كه همواره در برابرش سر به زير بود و چون از او جدا

[1] - مناقب، ج 4، ص 431-432

[2] - الفخرى، ص 246، نشر دار بيروت الطباعة و النشر