(كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى) [1]

همچنان‌كه‌توآيات ما را (كه براى هدايت‌تو مى‌آمد) فراموش‌مى‌كردى، امروزخود فراموش‌گشته‌اى.

مى‌فرمايد:

«اى اسحاق! كدام نشانه از حجّت خدا بر بندگانش و امين او در شهرهايش بزرگتر است.

سپس با لحن دلسوزانه و هشدار دهنده‌اى مى‌فرمايد:

به كدام وادى گمراهى برده مى‌شويد و به كجا مى‌رويد، همچون چار پايان سرافكنده با روهاى خود؟ از حق روگردانده و به باطل مى‌گرويد و نعمت الهى راكفران ورزيده يا تكذيب مى‌كنيد.

سپس با استشهاد به آيه كريمه:

(أَلْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتى وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْاسْلامَ دِينًا) [2]

بر نعمت ولايت، پس از نبوّت تأكيد ورزيده، به بيان حقوق اولياى الهى نسبت به مردم و لزوم اداى آن مى‌پردازد و اضافه مى‌كند:

در پرتو شناخت اين حقوق و اداى آن است كه زنانتان، اموالتان، خوردنيها و آشاميدنيهايتان، بر شما حلال مى‌شود و خداوند به بركت وجود اين نعمت، ثروتتان را افزون كرده، در اموالتان بركت قرار مى‌دهد. و نيز اداى اين حق را از اين جهت بر شما لازم شمرده كه بداند چه كسى از شما در نهان از او پيروى مى‌كند. خداوند مى‌فرمايد:

(قُلْ لا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى) [3]

بگو (به امّت) من از شما بر رسالت خود جز مودّت و محبّت در حق خويشاوندانم نمى‌خواهم ....»

امام (ع) در پايان نامه- به خاطر اشتمال آن بر مطالب بسيار مفيد و سودمند براى همه شيعيان- از «اسحاق بن اسماعيل» مى‌خواهد كه نامه را بر «ابراهيم بن عبده» وكيل خود در آن ديار بخواند و از او مى‌خواهد ضمن عمل به محتواى نامه، آن را براى همه شيعيان‌

[1] - طه، آيۀ 126

[2] - مائده، آيۀ 3، امروز دينتان را به كمال رساندم و نعمتم را بر شما تمام كردم و اسلام را برايتان برگزيدم

[3] - شورا، آيۀ 23