در همين حال كه ما مشغول گفتگو بوديم، ابو محمّد (ع) همراه خدمتكارش بيرون آمد و چون به مقابل ما رسيد، به آن جوانى كه در كنار من بود نگريست و فرمود: تو غفارى هستى؟ گفت:

بلى. فرمود: مادرت «حمدويه» چه مى‌كند؟ گفت: خوب است. امام (ع) به راه خود ادامه داد. به جوان گفتم: آيا تا كنون او را ديده بودى و پيش از اين او را به اين قيافه مى‌شناختى؟ گفت: نه.

گفتم: پس اين برهان برايت سودمند است؟ گفت: كمتر از اين نيز. [1]

مسأله تبيين نشانه‌هاى امامت براى افراد، نزد امام (ع) از چنان اهميتى برخوردار بود كه «ابو هاشم»- يكى از ياران امام (ع)- مى‌گويد:

هيچ گاه بر امام هادى و امام عسكرى عليهماالسّلام وارد نشدم، مگر آنكه نشانه و دليلى بر امامت از آنان ديدم. [2]

اتّخاذ موضع منفى در برابر دستگاه خلافت عباسى

پيشواى يازدهم (ع) هر چند در مقايسه با دوران امامان پيشين حتّى پدر بزرگوارش با شرايط دشوارتر و محدوديّتهاى بيشترى رو به رو بود، ولى همان سياست منفى پدر ارجمندش را در برابر دستگاه خلافت عباسى دنبال كرد و در هر فرصت و به شكلهاى مختلف، موضع منفى خود را در برابر حكومت عباسيان ابراز داشته، ياران خود را از همكارى با آنان برحذر مى‌داشت. اينك دو نمونه روشنگر اين موضع:

1- بنابر نقل «صيمرىّ» از «محمودى» امام عسكرى (ع) در هنگام خروج از زندان معتمد اين آيه شريفه را مى‌خواند:

(يُريدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْكَرِهَ الْكافِرُونَ) [3]

مى‌خواهند نور الهى را با دهانهاى خود خاموش كنند، در حالى كه خداوند نور خود را به اتمام مى‌رساند، هر چند كافران خوش نداشته باشند. [4]

[1] - بحارالانوار، ج 50، ص 269-270

[2] - همان مدرك، ص 254

[3] - صف، آيۀ 8

[4] - بحارالانوار، ج 50، ص 314