انتقال نظرات و رهنمودهاى پيشواى يازدهم به شيعيان و هدايت و ارشاد آنان بود.

امام (ع) ضمن آنكه وكلاى خود را از ميان چهره‌هاى برجسته شيعه برمى‌گزيد و آنان را در گفتار و كردار تأييد مى‌كرد، بر اعمال و چگونگى رفتار ايشان با مردم نظارت دقيق داشت و در موارد لازم به آنان تذكر مى‌داد. اين نظارت توسّط وكلاى مطلق آن بزرگوار كه نسبت به وكلاى شهرها از مرتبتى والاتر و اختياراتى گسترده‌تر برخوردار بودند، صورت مى‌گرفت.

به عنوان نمونه، امام عسكرى (ع) «عثمان بن سعيد عمرى» را به عنوان وكيل مطلق خود نصب كرده بود و از مردم و وكلاى خود خواست كه از وى حرف شنوى داشته باشند. امام عسكرى (ع) در سخنى خطاب به يكى از شيعيان در مورد وى فرمود:

اين ابو عمرو، مورد وثوق و امين ماست؛ مورد وثوق امام پيشين و من است، در حال حيات و مرگ من. پس هر چه به شما بگويد از ناحيه من مى‌گويد، و هر چه به شما ابلاغ كند از سوى من ابلاغ مى‌كند. [1]

امام (ع) در سخن ديگرى در جمع گروهى از شيعيان يمن فرمود:

گواه باشيد بر اينكه «عثمان بن سعيد عمرى» وكيل من است. [2]

چهره‌هاى برجسته ديگرى همچون «ايوب بن نوح» [3]، «ابراهيم بن عبده نيشابورى» [4]، «على بن جعفر هُمانىّ» [5] و ... در سمت وكالت آن حضرت، رابط بين امام و امّت بودند؛ به مشكلات و مسائلشان رسيدگى مى‌كردند و بر اعمال و زندگى فكرى، سياسى و اجتماعى‌شان نظارت داشتند.

ب- به شكل مستقيم‌

امام عسكرى (ع) علاوه بر ارتباطى كه از طريق نمايندگان برگزيده خود با شيعيان داشت، در مواقع لزوم، خود بطور مستقيم و به صورت كتبى و شفاهى به هدايت و ارشاد

[1] - الغيبة، شيخ طوسى، ص 215

[2] - همان مدرك، ص 216

[3] - همان مدرك، ص 214

[4] - ر. ك. معجم رجال الحديث، ج 1، ص 254

[5] - الغيبة، ص 212