آنان مى‌پرداخت؛ گاهى نيز از طريق اعجاز در جمعشان حاضر مى‌شد و تذكرات و رهنمودهاى لازم را به آنان مى‌داد. در زير به نمونه‌هايى از اين سياست اشاره مى‌شود.

- امام (ع) حدود بيست روز پيش از مرگ «معتزّ» خليفه عبّاسى به صورت كتبى پيامى بدين مضمون براى يكى از ياران خود به نام «اسحاق بن جعفر زبيرى» فرستاد:

«ملازم خانه‌ات باش تا زمانى كه آن پيشامد رخ دهد.»

وقتى «بريحه» (امام جماعت حرمين) كشته شد، «اسحاق» نامه‌اى خدمت امام (ع) نوشت: «پيشامد رخ داده است؛ چه دستور مى‌فرماييد؟»

امام (ع) براى او نوشت: «اين آن پيشامد نيست.» تا آنكه معتزّ به هلاكت رسيد. [1]

- امام (ع) در روزهاى معيّنى از هفته مجبور بود به ديدار خليفه برود. شيعيان از اين فرصت استفاده مى‌كردند و در بيرون منزل امام، بر سر راه حضرت اجتماع مى‌كردند تابه زيارت آن بزرگوار نايل شوند.

در يك روز كه جمعى از آنان در مسير راه امام (ع) به انتظار آن حضرت نشسته بودند، حضرت با آگاهيى كه از موقعيّت داشت بر جان آنان ترسيد، از اين رو، پيش از آنكه از خانه بيرون رود، پيامى براى آنان فرستاد:

هيچ يك از شما به من سلام نكند، و با دستش به سوى من اشاره نكند، چرا كه در اين صورت بر جان خود ايمن نيستيد. [2]

- امام (ع) در مواقع لزوم پيغام مى‌داد تا يارانش در منزلى اجتماع كنند. سپس- با اينكه محلّ سكونتش تحت مراقبت شديد نيروهاى حكومتى بود- با اعجاز و قدرت امامت در جمع آنان حاضر مى‌شد. شيعيان از فرصت وجود مبارك امام (ع) استفاده كرده، مشكلات ونيازهايشان را در محضر آن بزرگوار مطرح مى‌كردند و كمكها و رهنمودهاى لازم را مى‌گرفتند سپس با خاطرى آسوده، دستى پر و قلبى سرشار از اميد و اطمينان به خانه‌هاى خود بازمى‌گشتند. [3]

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 506، ارشاد، مفيد، ص 340

[2] - بحارالانوار، ج 50، ص 269

[3] - ر. ك. عيون المعجزات، ص 137، انتشارات داورى، قم