چنين جلسه‌هايى به «سامرّا» و شيعيان ساكن آن محدود نمى‌شد. بلكه شيعيان ديگر شهرها و مناطق، حتّى مناطق دور دستى مثل «گرگان» نيز از وجود پر بركت آن حضرت در جمع خود بهره مى‌گرفتند.

امام (ع) براى آنكه از اين گونه جلسه‌ها بيشترين استفاده را ببرد، پيش از برگزارى جلسه زمان و مكان آن را مشخّص و فردى را مأمور مى‌كرد كه تمامى شيعيان آن ناحيه را براى شركت در جلسه فراخواند. چون جلسه تشكيل مى‌شد، از همگان مى‌خواست تا مسائل و مشكلات و نيازمنديهاى خود را مطرح كنند، و آن حضرت با حوصله به تمامى مسائل آنان رسيدگى مى‌كرد، و حتى در پاره‌اى موارد كه مصلحت اقتضا مى‌كرد بيمارانشان را نيز شفا مى‌داد. به عنوان نمونه در جريان سفرى كه به «گرگان» داشت، يكى از شيعيان به نام «نضر بن جابر» به محضرش عرضه داشت:

اى پسر رسول خدا! پسرم «جابر» چندين ماه است كه نابينا شده است. از خدا بخواه بينايى‌اش را به وى بازگرداند.

امام (ع) دستور داد فرزندش را بياورد. سپس دست مباركش را بر ديدگان وى كشيد و بينايى‌اش بازگشت. [1]

- امام عسكرى (ع) در برخورد با شيعيان و مسائل آنان تنها به كمكهاى مالى و پاسخگويى به مشكلات و مسائلشان بسنده نمى‌كرد، بلكه از جمله اقدامات مهمّ آن بزرگوار در ارتباط با شيعيان، حفظ روحيّه انقلابى آنان در آن شرايط سخت و بحرانى و مستحكم كردن رابطه‌امّت و امامت بود.

در شرايطى كه عبّاسيان عده‌اى از مردم را با تطميع و زرق و برقهاى فريبنده دنيوى به سوى خود جذب مى‌كردند و گروهى را با ارعاب و تهديد از گرد امامان معصوم (ع) پراكنده مى‌ساختند، برافروخته نگه‌داشتن شراره‌هاى ايمان و اخلاص و احساسات پاك دينى در درون افراد و آماده‌سازى آنان براى جهاد و فداكارى در راه دين و ولايت و تحمّل كمبودها و فشارها از مهمترين رسالتهاى امام يازدهم در ارتباط با شيعيان بود. از

[1] - بحارالانوار، ج 50، ص 263-264