مرحله نهايى زمينه غيبت آن حضرت بود. زمينه‌هاى اوليّه اين اقدام توسط امام هادى و حتّى امامان پيشين فراهم شده بود. آنچه كه امام عسكرى (ع) بدان همت گمارد، دو موضوع بود:

1- تبيين نزديك بودن زمان تحقق وعده الهى مبنى بر ذخيره ساختن آخرين وصىّ پيامبر (ص) به منظور برپاداشتن حكومت عدل جهانى و اينكه تحقق بخش اين وعده، فرزند او حضرت مهدى (عج) است.

امام (ع) در مجلسى كه بيش از چهل تن از ياران آن حضرت حضور داشتند، پس از معرفى فرزندش مهدى (عج) به عنوان جانشين پس از خود، خطاب به حاضران فرمود:

بدانيد كه پس از امروز او را نخواهيد ديد تا آنكه زمان درازى بر آن بگذرد. بنابراين، آنچه عثمان (بن سعيد) مى‌گويد، بپذيريد كه او جانشين و نماينده امام شماست. [1]

اين گونه بيانات و نظاير آن- كه به برخى از آنها اشاره كرديم- در راستاى تبيين همين موضوع مهم بود.

2- دست يازيدن به پاره‌اى از تمرينهاى مرتبط با موضوع غيبت به منظور تكميل اقداماتى كه امامان پيشين انجام داده بودند. در اينجا با دو نمونه از آنها آشنا مى‌شويم.

1- پوشيده داشتن خود از مردم: هر چند امام (ع) به خاطر محدوديتى كه از سوى دستگاه خلافت براى آن حضرت ايجاد شده بود تا حدّ زيادى از ديد مردم پوشيده بود و مردم آزادانه و در هر زمان نمى‌توانستند با امام خود ديدار كنند، ولى خود امام (ع) نيز به خاطر رسالت مهمى كه در ارتباط با غيبت فرزند عزيزش بر دوش داشت، به مسأله پوشيده داشتن خود از مردم- بجز موارد ضرورى- عنايت داشت. از اين رو، ملاقاتهاى خود با مردم را به روزهايى محدود كرده بود كه قرار ديدار با خليفه داشت. در اين روزها مردم علاقه‌مند در بيرون منزل و در مسير راه آن حضرت اجتماع مى‌كردند تا ايشان را زيارت كنند. مسعودى درباره اين سياست امام (ع) مى‌نويسد:

نقل شده كه امام هادى خود را از شيعيان- بجز تعداد اندكى از خاصان- پوشيده مى‌داشت. و

[1] - الغيبه، ص 217