غرق شدند، آن پدر و پسر نيز كه در نزديكى آنها بودند غرق شدند. چون خبر به موسى (ع) رسيد فرمود: او (پسر) مشمول رحمت الهى است، ولى هنگامى كه عذاب فرارسد آن كس نيز كه نزديك گنهكار است بى دفاع خواهد بود. [1]

فقاهت، كليد بصيرت‌

«تَفَقَّهُوا فى‌ دينِ اللَّهِ فَانَّ الْفِقْهَ مِفْتاحُ الْبَصيرَةِ وَ تَمامُ الْعِبادَةِ وَ السَّبَبُ الَى الْمَنازِلِ الرَّفيعَةِ وَالرُّتَبِ الْجَليلَةِ فِى الدّينِ وَ الدُّنْيا، وَ فَضْلُ الْفَقيهِ عَلَى الْعابِدِ كَفَضْلِ الشَّمْسِ عَلَى الْكَواكِبِ، وَ مَنْ لَمْ يَتَفَقَّهْ فى‌ دينِه‌ لَمْ يَرْضَ اللَّهُ لَهُ عَمَلًا.» [2]

در دين خدا تفقّه و كنكاش كنيد، زيرا فقه، كليد بصيرت و بينش دينى و اساس و همه بندگى و وسيله و نردبان ترقى بسوى منازل بلند و درجات والاى دينى و دنيوى است. فضل و برترى «فقيه» بر «عابد» همانند فضل و برترى خورشيد بر ستارگان است. وكسى كه در دين خود تفقه نكند (و اعمالش ناشى از بصيرت و آگاهى دينى نباشد) هيچ عملى از او مورد پسند خداوند قرار نمى‌گيرد.

آنچه داراى ملاك است نه آنچه مردم مى‌گويند

امام (ع) به هشام بن حكم فرمود:

«يا هِشامُ! لَوْ كانَ فى يَدِكَ جَوْزَةٌ وَ قالَ النَّاسُ فى‌ يَدِكَ لُؤْلُؤَةٌ ما كانَ يَنْفَعُكَ وَ انْتَ تَعْلَمُ انَّها جَوْزَةٌ وَ لَوْ كانَ فى‌ يَدِكَ لُؤْلُؤَةٌ وَ قالَ النَّاسُ انَّها جَوْزَةٌ ما ضَرَّكَ وَ انْتَ تَعْلَمُ انَّها لُؤْلُؤَةٌ.» [3]

اى هشام! اگر در دست تو گردويى بود و مردم گفتند مرواريد است سودى به حال تو ندارد، در حالى كه تو خود مى‌دانى كه آن گردو است. و چنانچه آنچه در دست تو است مرواريد باشد و لى مردم بگويند گردو است، اين گفته مردم نيز زيانى به تو نمى‌رساند، در حالى كه خود مى‌دانى كه آنچه در دست دارى مرواريد است.

[1] - كافى، ج 2، ص 374-375.

[2] - تحف العقول، ص 302.

[3] - تحف العقول، ص 285.