حالات معنوى و روحانى وى نوشته‌اند:

«او پيوسته با وضو و طهارت و قرين عبادت بود و شبها مشغول نماز مى‌گشت و چون از نماز فارغ مى‌شد لحظاتى استراحت مى‌كرد. دوباره از بستر بر مى‌خاست و مشغول طهارت و نماز مى‌گشت. مجدّداً ساعتى استراحت مى‌كرد، سپس بر مى‌خاست، وضو مى‌گرفت و به نماز مى‌ايستاد. اين روش و عادت او تا سپيده صبح بود.» [1]

يكى از شيعيان در مقام وصف شب زنده داراى محمد مى‌گويد:

هيچگاه محمّد را ديدار نكردم مگر آنكه اين آيه را به ياد مى‌آورم (و او را از مصاديق بارز آن مى‌دانستم):

(كانُوا قَليلًا مِنَ الَّليْلِ ما يَهْجَعُونَ)» [2]

محمّد و امير احمد از يك مادر هستند و شايد اين ويژگى موجب آن بود كه آنان همواره در كنار هم و مونس يكديگر باشند. بنابر نوشته مورخان وى از ستم عباسيان ناگزير از هجرت به ايران و فارس شد و در شيراز مخفيانه زندگى مى‌كرد و در طول اختفا به نوشتن و استنساخ قرآن همّت گمارد و از اجرت آن هزار بنده آزاد كرد و سرانام در شيراز درگذشت [3] و قبر او هم اكنون در شيراز در كنار قبر برادرش احمد، زيارتگاه ارادتمندان است.

حمزه

حمزة بن موسى با كنيه «ابوالقاسم» مردى دانشمند، صاحب فضل، بلند مرتبت و مقبول و موجّه نزد عامّه و خاصّه بود. وى- بنا به نقلى- همراه برادرش حضرت امام رضا عليه السلام رهسپار خراسان شد و در خدمت آن حضرت و مطيع اوامر او بود. [4] منابع تاريخى،

[1] - بحارالانوار، ج 48، ص 287

[2] - ذاريات (51)، آيه 17 يعنى: آنان اندكى از شب را مى‌خوابيدند

[3] -* ارشاد، ص 303

[4] - اعيان الشيعه، ج 6، ص 251