عيالوارى هستم و وضع زندگى‌ام خوب نيست. امام فرمود:

«يا زِيادُ! لَئِنْ اسْقُطُ مِنْ جالِقٍ فَاتَقَطَّعُ قِطْعَةً قِطْعَةً احَبُّ الَىَّ مِنْ انْ اتَوَلَّى لِاحَدٍ مِنْهُمْ عَمَلًا اوْ اطَأَ بَساطَ احَدِهِمْ ....

انَّ أَهْونَ مايَصْنَعُ اللَّهُ بِمَنْ تَوَلَّى لَهُمْ عَمَلًا انْ يُضْرَبَ عَلَيْهِ سُرادِقٌ مِنْ نارٍ الى انْ يَفْرُغَ اللَّهُ مِنْ حِسابِ الْخَلائِقِ ....» [1]

اى زياد! اگر از نقطه بسيار بلندى فرو افتم و قطعه‌قطعه شوم، براى من بهتر از آن است كه در دستگاه يكى از ستمگران عهده‌دار منصبى باشم و يا آنكه بر بساطشان گام نهم.

آسان‌ترين كيفرى كه خداوند در حق كارگزار اينان اعمال مى‌كند آن است كه سراپرده‌اى از آتش بر او زده مى‌شود تا زمانى كه خداوند از حساب همه بندگان فارغ شود.

البته امام (ع) در اين روايت مواردى از همكارى را- كه به انگيزه رفع گرفتارى از شيعيان و برآوردن حاجتهاى آنان صورت مى‌گيرد- استثنا كرده است. [2]

هدف حضرت موسى‌بن جعفر (ع) از اتخاذ اين سياست علاوه بر خط بطلان كشيدن بر مشروعيّت دستگاه خلافت عباسى اين بود كه از نظر سياسى تشكيلات آنان را به انزوا كشاند و از داشتن پايگاه مردمى محروم سازد.

[1] - كافى، ج 5، ص 109-110.

[2] - چنانكه با گماردن امثال على‌بن يقطين در دستگاه خلافت نيز اهداف ديگرى را دنبال مى‌كرد.