باحكام اللّه در سال 524 هجرى (1129 م) به دست گروهى از نزاريان و به خلافت رسيدن حافظلدّين اللّه پس از او، مصرى‌ها را از مبارزه دريايى به خود مشغول ساخت و اين اوضاع پيشامدهاى مهمّ ديگرى را نيز به دنبال داشت كه مدتّى طولانى باعث گسترش اغتشاش و نگرانى در داخل كشور گرديد كه با مرگ حافظلدّين اللّه در سال 544 هجرى (1149 م) نيز پايان نگرفت، بلكه در زمان خلافت پسرش ظافربامراللّه تا زمان كشته شدن وى در سال 549 هجرى (1154 م) به دست نصربن عبّاس همچنان ادامه داشت.

دوران ظافر به دليل نوجوانى او و اشتغالش به لهو ولعب، [1] به بوجود آمدن اختلال در دستگاه‌هاى دولتى و تشديد اختلاف بين دو وزير، ابن مصال و ابن سلّار ولشكركشى هر يك بر ضدّ ديگرى، معروف شد. به همين دليل مسؤولان مصرى در آن هنگام در دفاع از عسقلان كه طولى نكشيد درسال 548 هجرى پس از چند بار محاصره به دست صليبى‌ها سقوط كرد، كوتاهى كردند، چون مصرى‌ها به اين شهر نيرو و آذوقه مى‌رساندند مقاومت آن طولانى تر شد.

به گفته ابن قلانسى، عادل پسر سلّار «درحالى كه اموال و نيروى انسانى و غلّه فراوانى با خود داشت، مشغول پرداخت هزينه كاركنان ناوگان بود كه آن را از آذوقه و موادّ غذايى در دريا تدارك ديده و براى تقويت اهالى عسقلان و مقاومت آنها بر ضدّ فرنگيان ومحاصره كنندگان، به آن شهر گسيل دارد و اين در حالى بود كه اهالى آن سامان در لحظات خطرناكى به سر مى‌بردند». [2]

ابن قلانسى مى‌افزايد كه ناوگان مصر، پيش ازسقوط عسقلان به دست صليبى‌ها به آنجا رسيد، «و با رسيدن اموال، نيروى انسانى و آذوقه، روحيه مردم آنجا تقويت شد و در حالى كه در محاصره آنها به سر مى‌بردند و دشمن در حال پيشروى به سوى برجهاى شهر بود، توانستند بر تعداد زيادى از شناورهاى فرنگيان در دريا دست يابند، اين حالت همچنان ادامه داشت، تااين كه مقدّمات حمله‌دشمن به شهر، از برخى قسمتهاى ديوار

[1] - النجوم ازاهره، ج 5، ص 288.

[2] - ابن قلانسى، ص 319.