تشكيل مى‌داد، [1] از آنجا كه بدنه اين كشتى‌ها قيراندود شده بود و داراى باد بانهايى به رنگ سفيد بودند و شباهت به كلاغ داشتند آنها را «كلاغ» مى‌گفتند ابن آبارِ شاعر در زمينه تشبيه اين كشتيها به كلاغ، چكامه‌اى دارد:

«چه خوش است آن دختران دريا كه بر روى آب روانند و آتش دشمن را خاموش مى‌كنند. باد آنانرا به پرواز در مى‌آورد و با بالهاى سفيد، مشركان را به نابودى مى‌كشد.

اسبان سياهى كه بيمارى ندارد، ولى‌چرا سواران، آن را قير اندود مى‌كنند، آن را كلاغ مى‌خوانند و بسيار تندرو است، فرزند درياست و سينه شاهين دارد.» [2]

اين نوع كشتى، شناورى بسيار بزرگ و بلند بوده است كه دارا بودن 140 پارو، [3] از ويژگى‌هاى آن بود و با آن نيروهاى رزمى و پارو زنندگان را جابجا مى‌كردند. اين كشتى مجهّز به برج‌ها و بادبانهايى بود كه براى دفاع و حمله مورد استفاده قرار مى‌گرفت.

ابن حمديس صقلى باتوصيف شينى‌هاى جنگى و برج هايى كه مسؤولان آتش بار ازآن آتش نفت سفيد بر روى دشمن مى‌گشودند، امير حسين بن على از فرماندهان بنى زيرى را در غرب نزديك، مخاطب قرار داده و مى‌گويد:

«كشتيهاى تندرو و پرنده‌اى ساختى و بر دريا شهرها به پاكردى!

برجهاى جنگى كه مى‌پندارى بر فراز آنها آهنگرانى نشسته‌اند،

كه از برجهاى جنگى خود بر دشمن آتش مى‌افكنند كه اندرون او را مى‌سوزاند.

و با نفت سفيدى كه مى‌پندارى آب است و با آن نيروهاى دشمن را بيجان مى‌كند» [4]

[1] - عبدالمنعم ماجد، نظم الفاطميين و رسومهم فى مصر، ج 1، ص 222.

[2] - مقرى، نفخ الطيب، ج 5، ص 200.

[3] - ابن مماتى، قوانين الدواوين، ص 340.

[4] - ديوان ابن حمديس، تصحيح وتقديم دكتر احسان عبّاس، بيروت 1960، ص 513.