مالى بدنه كشتى اين بود كه چوبهاى اين شناور در برخورد با صخره‌هاى درّه و شكافهاى موجود در اين دريا، مرطوب وانعطاف پذير باشد به همين جهت كشتيهايى را كه در آن ميخ به كار رفته بود در اين دريا به حركت در نمى‌آوردند.»

چوب و قنبار ياد شده اين كشتيها از هندو يمن وارد مى‌شد، و از موارد شگفت انگيز اين نوع كشتى آن بود كه بادبانش از ليف درخت مقل (درختى است از نژاد نخل) بافته مى‌شد. [1]

مسعودى، علّت عدم استفاده از كشتيهاى ميخ دار در درياى سرخ را چنين بيان مى‌كند: آهن در درياى حبشه، دوام ندارد چون آب دريا آهن را ذوب كرده و از بين مى‌برد و ميخها رفته رفته نازك شده و توان خود را از دست مى‌دهد، به همين دليل در كشتيهاى ياد شده از تخته‌هاى ساج سوراخ دار كه براى پيوند به يكديگر به جاى ميخ، از ليف درخت نارگيل استفاده، و آنگاه به بدنه آن پيه وذرنيخ اندود شده است. [2]

به نظر مى‌رسد كه انتخاب اين نوع كشتى‌ها در درياى سرخ به وجود درّه‌هاى مرجانى فراوان آن بر مى‌گردد.

ناگفته نماند كه جلاب از جمله كشتيهايى است كه در مقابل برخورد با درّه‌هاى مرجانى داراى مقاومتى فوق العاده است، به علاوه اين نوع كشتى قادر است روى كفهاى فراوان متراكم موجود در ساحل، پهلو بگيرد و درمقابل ضربه‌هاى امواج بر سواحل شنزار، آسيب پذير نباشد. [3]

علل ديگر در انتخاب اين نوع كشتيها، كمبود آهن و بهاى زياد آن [4] و ريشه‌اى بودن عادات و رسوم ملوانان در اين دريا بوده است.

[1] - ابن جبير، ص 70.

[2] - مسعودى، مروج الذهب، چاپ محى الدّين عبدالحميد، ج 1، ص 153.

[3] - فتحى عثمان، ج 2، ص 365 وسعاد ماهر، ص 196.

[4] - جورج فاضلو حورانى، العرب و الملاحة فى المحيط الهندى، ترجمه دكتر يعقوب بكر، ص 257.