دريايى در برابر خليفه، روى مى آوردند، و در حالى كه مزّين به اسلحه ها، نشانه هاى سينه و منجنيق هاى خود بودند، به تير اندازى مى پرداختند. [1]

آنگاه اين شناورهابه حركت درآمده و كارهايى راكه هنگام رويا رويى با دشمن مى بايست انجام دهند، انجام مى دادند و سپس فرمانده و رئيس ناوگان به پيشگاه خليفه بار مى يافتند و وى با آنان خدا حافظى مى كرد و براى همه آنها آرزوى پيروزى وسلامتى مى كرد و مبلغ يكصد دينار به فرمانده وبيست دينار به رئيس ناوگان مى بخشيد و ناوگان به سوى دمياط به حركت در مى‌آمد و از آنجا رهسپار درياى شور مى شد، اين ناوگان، نسبت به سرزمين دشمن داراى شهرت زياد و بيم فراوان بود.» [2] در دوران فاطميان رسم بر اين بود كه هر گاه ناوگان، شناورى از كشتيهاى دشمن را به همه آنچه كه در آن بود به غنيمت مى گرفت، خليفه به جز اسيران و اسلحه ها چيزى از آنان نمى گرفت و اين قبيل چيزها مربوط به وى بود و غير اينها مانند اموال و لباس و ديگر اشيا، به عنوان غنيمت از آن رزمندگان ناوگان بود و كسى با آنها شريك نبود.

به گفته مقريزى، يكبار فرماندهى به نام «سيف الملك الجمل» به فرماندهى ناوگان، انتخاب شد و در يكى از نبردهاى خود به كشتى چندين طبقه مسافربرى بزرگى دست يافت كه بيش از 1500 مرد و زن را با خود حمل مى كرد، و مصرى ها در هنگامه نبرد 120 تن از مردان آنها را كشتند. سيف‌الملك به اتّفاق اسيران وارد قاهره شدو خليفه از آمدن وى شادمان گرديد و بدين مناسبت جشن بزرگى بر پا ساخت، مشهور است كه خليفه به هنگام بازگشت رزمندگان و به همراه داشتن اسير و غنيمت، به‌

[1] - رؤساو فرماندهان، به وسيلۀ كشتيها در رود نيل مقابل مسجد و آنسوى خليج از ناحيۀ غرب به بازى مى پرداختند، و مانورهايى راكه شبيه جنگ آنان با دشمنانشان بود، انجام مى‌دادند.

[2] - مقريزى، ج 2، ص 373 و ج 3، ص 110.