نيروى دريايى متعلّق به اين شهرها ديرى نپائيدكه درغرب درياى مديترانه بانيروى دريايى مسلمانها درگير شد وهنوز سال 406 هجرى (1015 م) فرانرسيده بودكه پيزه وجنوه به صورت دو نيروى دريايى قدرتمند درآمد، اين درحالى بودكه بندقيه‌اى [1] كه دريانوردى آن متمركز در بازرگانى وحمل ونقل، نه شغل راهزنى بود، توانست در اواخر قرن چهارم هجرى براى خود يك نيروى دريايى بنيان نهدوبه مرور زمان اين نيرو قدرتمندتر شد.

شهرامالوى كه درساحل غربى ايتاليا قرار داشت، نخستين رقيب بازرگانى ندقيه درروم شرقى وجهان اسلام بود وروابط بازرگانى محكمى بامصر فاطيمان داشت.

امالوى، به گونه‌اى خاص اهتمام خود را متوجه انتقال پارچه‌هاى ابريشمى كه در دبيق از توابع دمياط تهيه مى‌شد، به بازار روم كرد وبه همين دليل داراى كاروانسراهايى دراسكندريه بود وبااينكه از جنبه سياسى از سال 1076 ميلادى، زير اطاعت نورمان قرار داشت امّا بازرگانان آن همچنان دادوستد خود رابامصر فاطميان حفظ كرده بودند.

امّا جنوه، دريانوردى اين شهر از سال 480 هجرى (1087 م) در حدّ بسيارى نيرومند گشت واز نيمه دوّم قرن پنجم، پس از آنكه از تحت سلطه بيزانسى ها رها شد ودرپيروى از سياست اقتصادى هماهنگ بامصالح آن بدون هيچ عنوان ديگر از آزادى عمل برخوردارگشت، روابط آن بامصر گسترش يافت واهالى جنوه فرآورده هاى مصر مانند زاج وشوره وشكر راخريدارى كرده وبه بازرگانان روم مى‌فروختند.

همچنين پيزه از هنگامى كه دراواخر قرن پنجم هجرى به فعّاليّت دريايى پرداخت به تحكيم روابط بازرگانى خودباخلفاى فاطمى اهتمام ورزيد وجهت رفع كدورتهاى بجاى مانده از حادثه دست زدن گروهى از مردم پيزه به كشتار مسلمانها وسعى وتلاش در زمينه كسب خشنودى مصر از طريق التزام وتعهّد به عدم همكارى باصليبى‌ها درشام وديگر دشمنان مصر، فرستاده‌اى رادرسال 549 هجرى (1154 م)

[1] - شهر بندرى ايتاليا برساحل درياى آدرياتيك كه به آن «ونيز» نيز مى‌گويند، المنجد (مترجم).