به گفته‌ابوعبيداللّه بكرى: مهديه، لنگرگاهى براى كشتيهاى اسكندريه، شام، صقليه، اندلسى وغير آن به حساب مى‌آمد [1] وكشتيها، توليداتى راكه كشورهاى ليبى ومغرب بدان معروف بودند، حمل ونقل مى‌كردند، اين اشياء عبارت بوداز:

روغن زيتون از مهديه، [2] برقه، سفاقس [3] وقابس [4] وپسته كه از وقفصه وشطّالجريد به مصر حمل مى‌شد [5] ولباس و دستارهاى سوسى [6] ولباسهاى ابريشمى از قابس [7] و پوستهاى پلنگ وگاو كه از اوجله وبرقه وارد مى شد وآنگاه كشتيهايى كه از اسكندريه مى‌آمدند ازاين اشياء بارگيرى مى‌شدند [8] وپوست‌هاى لمط وشاخهاى آن [9] وپشم و طلاى غير مسكوك از تكرور، غانه [10] واودگست [11] وچسب درخت وپوست‌هاى دبّاغى شده از برقه وقصر طلمييه درليبى، حمل مى‌شد [12]، روغن زيتون از اشبيليه دراندلس به اسكندريه صادر مى‌شد [13] و جيوه از قرطبه [14] وپارچه‌هاى گلدار از مريه ومالقه [15] وفرشهاى تنتليه از مرسيه وانجير مالقى از مالقه صادر مى‌شد، [16] كتان نازك ولباسهاى رنگارنگ گرانبها به وسيله كشتى [17] از صقليه به مصر وارد مى‌شد [18] و

[1] - بكرى، ص 30.

[2] - ادريسى، ص 109.

[3] - بكرى، ص 20 و ابن حوقل، صورة‌الارض، ص 72.

[4] - ادريسى، ص 106.

[5] - بكرى، ص 47.

[6] - ادريسى، ص 125 و تجافى، رحلة‌التجافى، ص 206.

[7] - بكرى، ص 97 و ادريسى، ص 106.

[8] - ادريسى، ص 131.

[9] - بكرى، ص 171.

[10] - ادريسى، ص 3-7.

[11] - بكرى، ص 159.

[12] - ادريسى، ص 136.

[13] - مقرى، نفح‌الطيب، ج 4، ص 199.

[14] - ادريسى، ص 213.

[15] - الضَّبِّى، ص 468 و مقرى، ج 4، ص 207.

[16] - ادريسى، ص 200.

[17] - ناصرخسرو، ص 45.

[18] - ناصر خسرو، ص 45.