پيروزى رسيد وباردوّم در سال 33 هجرى به آن كشور لشكركشى كرد. هنگامى كه «كنستانتين دوّم» در سال 34 هجرى به تحرّكات و جابجايى كشتيهاى اسلامى وبه مقاصد توسعه طلبانه اعراب در آسياى صغير مانند: «درب بغراس» و «مصيصه» كه در مرزهاى شام تاشمال انطاكيه امتداد داشت، واقف شد با تمام توان ونيروى دريايى كه در اختيارداشت‌درجنگ معروف به «ذات‌الصوارى» با آنان به زدو خور د پرداخت.

دراين نبرد پيروزى چشمگيرى نصيب مسلمانها شد كه برترى دريايى آنان رادر درياى مديترانه به اثبات رساند ومنجر به درهم شكستن برترى افسانه‌اى دريايى بيزانس گرديد. وقتى توازن نيروى دريايى به نفع اعراب تغيير كرد، كنستانتين در سال 42 هجرى «سيسيل» را به عنوان پايگاه خود براى حراست از املاك خويش در آفريقا، سيسيل وايتاليا، در برابر هجوم قطعى [1] مسلمانان انتخاب كرد.

امّا ديرى نپاييد كه درسال 48 هجرى (866 م) به دست يكى از فرماندهان خود در «سركسيه» ترور شد. سپس معاويه براى رسيدن به خلافت از سال 35 هجرى به خون خواهى عثمان به مخالفت باخليفه راشد على بن ابيطالب عليه السلام برخاست وبدين ترتيب از رويارويى با بيزانس‌ها بازماند در اين بحبوحه، بيزانس‌ها فرصت را غنيمت شمرده ودر سال 49 هجرى (867 م) حمله سختى به سواحل شام كردند كه خسارات سنگينى را براى مسلمانها در برداشت.

اين حادثه معاويه را وادار به فعّال نمودن كارگاه صنعتى عكّا كرد واز آن زمان، مسلمانان براى بيزانس‌ها به عنوان خطر روز افزون مطرح بودند.

معاويه، «عبداللّه بن قيس» را كه بيش از 50 عمليّات زمستانى وتابستانى انجام داده بود به عنوان فرمانده نيروى دريايى عرب برگزيد، و مبارزه خويش را بطور مستقيم بر ضدّ قسطنطنيه ادامه داد به اين ترتيب كه «سفيان بن عوف عامرى» را به «طوانه» [2] در سرزمين روم به جنگ فرستاد كه لشكريان وى به بيمارى تب ومرض آبله مبتلا گرديدند

[1] - ارشيبالدلويس، القوى البحريه، ص 49.

[2] - قلعه‌اى است در كبدوقيه در سال 707 عبدالملك مروان آن راآزاد واز روم جدا كرد ودر سال 806 هارون الرّشيد آنجاراتصرّف كرد. (مترجم)