«به خدا سوگند! جوانمرد [1] عرب كشته شد.»

و در همين گير و دار ابو ايّوب انصارى در حالى كه قسطنطنيه را در محاصره داشت از دنيا رفت و در نزديكى ديوار شهر به خاك سپرده شد و يزيد در همان سال با سپاهيانش به شام بازگشت.

مسلمانان در فصل تابستان و زمستان مرتّب از راه دريا و زمين سرزمين بيزانس را مورد حملات خود قرار مى دادند تا اينكه ناوگان آنها بر «ازمير» چيره گشت و همانگونه كه بر جزاير «رودس»، «كورس»، «خيوس» مسلّط شد، ليكيا را نيز به تصرّف در آورد و در سال 54 هجرى قسطنطنيه بطور كامل به محاصره در آمد، كه نياز به تقويت نيروى دريايى داشت، از اين رو ناوگانى اسلامى به فرماندهى جنادة بن ابى اميّه به ديگر ناوگان آنها كه در آبهاى قسطنطنيه مراقب اوضاع بود، پيوست وبر جزيره «ارواد» نزديك قسطنطنيه [2] تسلّط يافت و مسلمانها آنجا را به عنوان پايگاهى براى تداركات موادّ غذايى واسلحه و نيروى انسانى جهت پشتيبانى سپاهيانى كه پايتخت بيزانس (قسطنطنيه) را در محاصره خود داشتند انتخاب كردند و از آنجا مانع تردّد كشتيهاى رومى شدند.

مسلمانان محاصره دريايى و زمينى خود را در طول سال تحكيم بخشيدند. در اين ميان كشتى هاى بيزانس با كشتيهاى مسلمانان به زد و خورد پرداختند با آنكه درگيرى هاى زمينى نيز بين دو سپاه اعراب و بيزانس هچنان ادامه داشت، امّا با فرا رسيدن فصل زمستان مسلمانها به ناچار حلقه محاصره قسطنطنيه را شكستند و در انتظار فرا رسيدن فصل بهار براى از سرگيرى حملات خود در «ارواد» مستقر شدند. با فرا رسيدن فصل بهار، مسلمانان دوباره قسطنطنيه را به محاصره در آوردند امّا تصرّف اين شهر برآنان دشوار شد و اين عمل چندين بار تا سال 60 هجرى تكرار شد و با اينكه بيزانس ها به ابزار دفاعى شيميايى كه اعراب در برابر آن تاب مقاومت نداشته و عاجز از جلوگيرى خطر آن بودند، متوسّل شدند امّا مسلمانها همچنان از خود پايمردى و شجاعت نشان دادند.

[1] - ابن اثير، ج 3، ص 459.

[2] - طبرى، ج 6، ص 164 و ابن اثير، ج 3، ص 497.