و سواحل آسياى صغير و مقدونيه اشراف داشت، اين جزيره با تعداد بى شمارى از جزاير درياى اژه مانند جزيره «رودس»، «سكربنتو»، ميلوس «ساموس»، «خيوس»، «لمنوس»، «تاسوس»، «ميتيلين» مجاورت داشت كه همه آنها خطّ مقدّم دفاعى سواحل امپراتورى روم شرقى (بيزانس) را كه مشرف بر درياى اژه و درياى مرمره بود، تشكيل مى‌دادند، به همين دليل كسانى كه اين جزيره را فتح مى‌كردند به آسانى مى‌توانستند بطور مستقيم امپراتورى بيزانس را مورد تهديد قرار دهند.

به علاوه جزيره ياد شده مملو از درختانى بود كه مسلمان‌ها مى‌توانستند با بهره‌گيرى از آن به ايجاد ناوگان بپردازند و در ناحيه شمال از زمين‌هاى حاصلخيز فراوانى كه در دشتهاى ساحلى آن امتداد داشت، برخوردار شوند.

معاويه پسر ابوسفيان به اهمّيّت اين جزيره پى برد و در زمان خلافت او جنادة ابن ابى اميّه آنجا را تصرّف كرد، امّا ديرى نگذشت كه در پى شكست مسلمان‌ها در محاصره اوّل قسطنطنيه در سال 60 هجرى و چند سال بعد از هجوم جناده اين جزيره از حيطه قدرت دولت اسلامى بيرون رفت. سپس (در سال 190 ه) در زمان خلافت هارون الرّشيد، حميد بن معيوف همدانى كه رشيد، وى را بر سواحل درياى شام گماشته بود اين جزيره را مورد هجوم قرار داد و بخشى [1] از آن را آزاد كرد، امّا طولى نكشيد كه در پى كوچ جنگاوران، دامنه نفوذ اسلامى از آن جزيره بطور كلّى بر چيده شد.

بدين ترتيب جزيره كرت زير نفوذ بيزانسى‌ها كه بر در اختيار داشتن اين جزيره اصرار داشتند، قرار گرفت چرا كه موقعيّت استراتژيكى آن تضمين كننده حاكميت هر قدرتى‌بود كه در آن زمان بر راه‌هاى ورودى درياى اژه و جزاير كوچكى كه حد فاصل سواحل آسياى صغير و سرزمين يونان وجود داشت مسلّط باشد.

تا اين كه نيروهايى از «مغامرين» أندلسى- گروهى از جنگاوران دريايى بودند كه در پى يكى از نبردهاى خود، براى خريد مايحتاج زندگى و بارگيرى كشتى‌هاى خود از آذوقه‌اى كه بتواند تا نبرد بعدى آنها را كفايت كند، در سال 198 هجرى شرايط، آنها را جهت لنگر انداختن كشتى‌ها به سواحل منطقه «رمل» در اسكندريه كشاند، به همان‌

[1] - بلاذرى، ج 1، ص 279.