ماجرا سبب ايجاد هرج و مرج و نابسامانى، در اين بخش شمالى از سرزمين شام گرديد و پيدايش تركان سلجوقى در صحنه پيشامدها و حوادث سرزمين شام و توانايى و قدرت آنها بر جدا كردن تعداد زيادى از شهرهاى شام، از سال 467 هجرى (1074 م) به اين اغتشاشات دامن زد، امّا با اين همه فاطميان توانستند تا آن سال بخش بزرگى از پايگاه هاى ساحلى خود را آنجا همچنان حفظ كنند.

در اين زمان كه قدرت و نفوذ فاطميان بر شام دچار آشفتگى شده بود، قاضى ابوطالب حسين بن عمّار توانست در سال 462 هجرى (1069 م) [1] در طرابلس اعلان موجوديت و استقلال كند و در واقع اين سال، سال درماندگى و بدبختى دولت فاطميان بود، زيرا در اين زمان، دمشق، صور و بيشتر شهرهاى فلسطين اعلام استقلال كردند. [2]، قاضى ابن ابوعقيل در صور و قاضى ابوطالب حسين بن عمّار در طرابلس اعلان استقلال كردند و اين در حالى بود كه ابن حمدان بررمله وساحل چيره شده بود و جز شهر عكاو صيدا جايى براى بدرالجمالى فرمانده لشكر، كه مستنصر باللّه فاطمى وى را بر عكا و سواحل گماشته بود، باقى نماند. [3]

بدرالجمالى [4] كوشيد سواحل شام را بازپس گيرد بدين ترتيب در سال 462

[1] - ابن قلانسى، ذيل تاريخ دمشق، ص 97.

[2] - ,rammA unaB sed eitsanyd aled ilopirT edecnirp nu'd noitpircsni enu,teiW 082.P,8291 sirap,tessaB.H,lairomeM

[3] - ابن قلانسى، ص 97.

[4] - ابو نجم بدرالجمالى مستنصرى، عنوان فرماندهى لشكر را دارابود، وى‌بردۀ ارمنى جمال الدولة بن عمّار بود كه به همين دليل به او نسبت داده شده است. وى به تدريج به رتبه‌هاى بالاتر و پست هاى برتر دست يافت تا اينكه به فرمانروايى سرزمين شام رسيد، او حاكميّت دمشق را از ناحيه مستنصر باللّه يك بار در ربيع الاخر سال 455 هجرى و بار دوّم در شعبان سال 458 به عهده گرفت و اين بار اهالى دمشق برضد او شوريدند و او از آنجا به مصر رفت، مستنصر فرمانروايى عكارا بدو سپرد و آنگاه كه اوضاع در مصر بحرانى شد، خليفه از وى درخواست كرد كه بدان سو حركت كند، او نيز خواسته او را لبّيك گفت و در فصل زمستان با يكصد فروند كشتى از عكا حركت كرد و در سال 466 به تنيس و دمياط رسيد (ابن منجب صيرفى، الاشاره الى من نال الوزارة، قاهره 1924، ص 57).

مقريزى، اتعاظ الحنفاء، ص 107. أ. الخطط، ج 2، ص 209). و آنگاه كه وارد قاهره شد در آنجا مستبدانه به حكمرانى پرداخت و حاكميّت امور آنجا را در دست گرفت و مستنصر كليّۀ امور مربوط به دولتش را به وى واگذار كرد و او نيز به شايستگى انجام وظيفه كرد و با ورود او، اوضاع مصر رو به بهبودى رفت و پس از تخريب آباد گشت و سرانجام وى در سال 487 هجرى در گذشت.