يافت‌ و از تابستان 1360 كه به جنگ مسلّحانه عليه حكومت اسلامى اقدام كرد و بدينوسيله واقعيّت منفور خود را نشان داد، نه تنها رشد نداشت كه بعضى از اعضا و غالب هواداران خود را به دلايل گوناگون از دست داد.

3- مرگ: سمخا پس از آنكه در 31/ 3/ 1360 جنگ مسلّحانه خود را با نظام اسلامى و مردمى جمهورى اسلامى ايران آغاز كرد، در واقع به سوى مرگ پيش رفت. تعداد قابل توجّهى از اعضاى سازمان دستگير و تعداد قابل توجه ديگرى نيز دست از همكارى كشيده توبه كردند. اعضاى باقى مانده از ايران فرار كرده به كشورهاى غربى و برخى از كشورهاى منطقه پناهنده شدند. سمخا پس از مدّتى تصميم گرفت تا همكارى نهائى خود با آمريكا و صدام را علنى كرده، با استفاده از امكانات عراق به جنگ با سربازان ايران اسلامى بپردازد و در كنار دشمن بعثى براى از بين بردن تماميّت ارضى، نواميس و مليّت كشور خود وارد جنگ شود. اين كار در حقيقت ضربه مهلكى بود كه منافقين بر پيكره خود وارد كردند.

منافقين دليل پذيرش قطعنامه 598 از سوى ايران را فقدان پشتوانه مردمى نظام جمهورى اسلامى مى‌دانستند. از اين رو، تا آنجا كه مى‌توانستند اعضاى خود را از كشورهاى مختلف جهان جمع‌آورى كردند و با يك آموزش نظامى فشرده، آنان را با سلاحهاى اهدايى صدام حسين، كسى كه به قصد تصرف آب و خاك ايران، حمله گسترده خود را به اين مرز و بوم آغاز كرد، مجهّز كردند.

آنها پس از انجام محاسبات دقيقى [از نظر خودشان‌] كه قبلًا در دوران فراگيرى علم مبارزه آموخته بودند، نيروهاى خود را از جادّه آسفالته حركت داده و پيش‌بينى مى‌كردند كه به زودى تهران را فتح خواهند كرد! امّا به يارى خداوند متعال، نيروهاى مسلّح جمهورى اسلامى ايران در كنار مردم منطقه، طى عمليات «مرصاد» چنان دمارى از روزگار اين نوكران احمق امپرياليسم درآوردند كه داغ آن را تا سالها فراموش نخواهند كرد. با اين ضربه مهلك، سازمان به مرگ بسيار نزديك شد ولى با تنفّس مصنوعى كشورهاى غربى بويژه آمريكا و نيز با مساعدتهاى صدام حسين، بار ديگر شروع به نفس كشيدن كرد.

چند سال بعد، بار ديگر اعضاى سازمان از كشورهاى مختلف گرد هم جمع شدند تا