چه كسانى؟

1- بنيانگذاران: بنيانگذار حزب شخصى به نام «قاضى محمد» بوده كه به اتفاق اقوام نزديك خود و تعدادى از خوانين منطقه [1] به اين كار نحس اقدام كرد.

2- رهبران: علاوه بر قاضى محمد كه از تجار چپ گراى منطقه بود و در اوايل سال 1326 اعدام شد، بايد از سيف قاضى، مازوحى، فاطمى، نقده‌اى، على بيك و بيك‌شو نيز كه در همان سال اعدام شدند به عنوان ديگر رهبران حزب نام برد. از رهبران جديد سازمان مى‌توان عبدالرحمن قاسملو، غنى بلوريان و سمكو عليار را نام برد.

دكتر عبدالرحمن قاسملو، جاسوس شوروى، نوكر آمريكا و مزدور عراق، فرزند يكى از خوانين كردستان است. او از سال 1338 تا زمان مرگش در اوايل 1368- بجز سالهاى معدودى در اوايل پيروزى انقلاب اسلامى- در خارج از كشور- بيشتر در اروپا- زندگى كرده است. كشورهاى مورد اقامت او عبارت بود از عراق (با يك زندگى كاملًا رفاهى) فرانسه، چكسلواكى، شوروى و چند كشور ديگر از بلوك شرق. او مدتى در راديو مسكو كار مى‌كرد و زمانى نيز در مدرسه زبانهاى شرقى فرانسه به تدريس اشتغال [2] داشت. وى در رأس جناح ماركسيستى حزب دمكرات قرار داشت و در دوران پيروزى انقلاب اسلامى به رهبرى حزب رسيد و با تأكيد بر نبرد مسلّحانه، به جنگ با حكومت اسلامى ايران اقدام كرد.

غنى بلوريان از شخصيتهاى بنام كميته مركزى حزب دمكرات و در رأس جناح سياسى آن بود. او جناح وابسته به حزب توده را نيز در داخل حزب دمكرات رهبرى مى‌كرد. او را پدر جنبش خود مختارى كردستان مى نامند. غنى بلوريان در سال 1334 سفرى به شوروى داشت. بر اين اساس مى‌توان او را از عناصر سابقه‌دار حزب دمكرات دانست. وى در تاريخ 17/ 2/ 1359 به دليل مخالفت با قاسملو از حزب جدا شد. [3]

[1] مثل عمر آغاِی شکاک، قاسم آغا، مِیرزا باِیر آغا (کردستان، جزوة آموزشِی، ص 74.)

[2] کردستان، امپرِیالزم و گروههاِی وابسته، ص 37. (با مقدارِی تغِیِیر)

[3] کردستان، جزوة آموزشِی، ص 79 ـ 81.