قوى داشت كه لازمه آن خريدهاى كلان نظامى از كشورهاى غربى بويژه آمريكا بود.

قبل از پذيرش نقش جديدى از سوى شاه در حدود بيست سال؛ يعنى از سال 1330 ه. ش تا 1350 ه. ش، ايران در حدود يك ميليارد و هشتصد ميليون‌

دلار (000، 000، 800، 1) اسلحه و كمكهاى نظامى از آمريكا دريافت كرده بود. امّا بعد از پذيرش نقش حفاظت امنيت منطقه، ايران در حدود شش سال؛ يعنى از سال 1350 ه. ش تا 1356 ه. ش، مبلغ دوازده ميليارد و يك صد ميليون دلار تجهيزات نظامى از آمريكا خريدارى كرد [1] كه حدود 13 كل صادرات تسليحات آمريكا به خارج را تشكيل مى‌داد. عوامل ديگرى كه باعث حجم بى سابقه فروش اسلحه به ايران شده بود، افزايش چند برابر قيمت نفت ايران، ركود صنايع نظامى آمريكا پس از خروج از ويتنام و در نتيجه جبران كسرى موازنه تجارى آن كشور از طريق صادرات تسليحات به دو كشور ايران و عربستان بود كه دو ستون اصلى سياست منطقه‌اى آمريكا را بر عهده داشتند. [2]

نتيجه منفىِ مهمّى كه اين مسأله براى رژيم شاه داشت، اين بود كه چون بسيارى از اين تجهيزات از نظر فنى بسيار پيشرفته بود و نيروهاى نظامى ايران توان استفاده و نگهدارى آنها را نداشتند، رژيم ناچار بود تعداد زيادى از كارشناسان و مستشاران آمريكايى را وارد ايران كند. حضور مستمر تعداد زيادى از اين افراد و خانواده آنها كه با فرهنگ و اعتقادات مذهبى مردم تضاد و تقابل داشت، باعث ايجاد يك سرى مسائل اجتماعى و سياسى و فرهنگى شد و در نتيجه احساسات ضد آمريكايى در ايران افزايش يافت و باعث مخالفت با آنها و رژيم شاه شد. [3] اين مسأله يكى از دلايل تسريع روند حركت نهضت اسلامى ايران در سال 1356 ه. ش شد كه يك سال بعد منجر به فروپاشى نظام شاهنشاهى ايران گرديد.

[1] - جنگ قدرتها در ايران، روبين، ص 106

[2] - همان، ص 123-122.

[3] - همان، ص 138-126.