ايران و آمريكا به بالاترين سطح خود در آن زمان رسيد. اين روندتا زمانى كه «فورد» و «كيسينجر» بر مسند قدرت بودند، ادامه داشت. [1]

سياست حقوق بشر كارتر در ايران و سرانجام آن‌

شاه در طول 35 سال سلطنت خود همواره روابط نزديكى با جمهوريخواهان آمريكا داشت. هر گاه كه آنها بر مسند قدرت قرارداشتند، مشكل حادى در روابط خود با آمريكا نداشت. علت اين امر آن بود كه جمهوريخواهان نقش عمده اى در كودتاى 28 مرداد 1332 ه. ش و حوادث بعد از آن داشتند. آنها كمكهاى زيادى براى صعود شاه به عنوان يك ديكتاتور بلامنازع و تشكيل حكومت اختناق در ايران نموده بودند. و بشدت از شاه وجاه طلبيهاى روزافزون او پشتيبانى مى‌كردند. امّا هر گاه كه رؤساى جمهور آمريكا از حزب دموكرات انتخاب مى شدند، فشارهايى جهت انجام اصلاحات اجتماعى و سياسى، محدوديت در خريد تسليحات و ... به شاه وارد مى‌كردند كه يك نمونه آن را در اوايل دهه 1340 ه. ش و هنگام رياست جمهورى «كندى» ديديم. در سال 1356 ه. ش/ 1976 م در انتخابات رياست جمهوى آمريكا، جيمى كارتر نامزد خزب دموكرات، توانست بر رقيب جمهوريخواه خودغلبه كند و به مقام رياست جمهورى برگزيده شود.

وى در تبليغات انتخاباتى خود بيشتر بر دو موضع حقوق بشر و محدوديت فروش تسليحات به كشورهايى نظير ايران كه در آنها ديكتاتورى مطلق حاكم بود، تأكيد كرده بود. شاه كه توسط اردشير زاهدى سفير كبير خود، سرمايه گذارى كلانى براى پيروزى نامزدحزب جمهوريخواه نموده بود، ورود «كارتر» و دارودسته اش به كاخ سفيد، برايش چندان خوشايند نبود، زيرا او از يك سو ميلياردها دلار تسليحات پيشرفه و مدرن به آمريكا سفارش داده بود و از سوى ديگر بر يك حكومت ديكتاتورى توأم با اختناق و سركوب همراه با تعداد زيادى زندانى سياسى فرمان مى راند و از اين جهت هر دو سياست كارتر شامل حال او مى‌شد. از اين رو، شاه براى اين كه به مشكلات زمان كندى‌

[1] - سياست خارجى ايران در دوران پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 426-425؛ جنگ قدرتها در ايران، روبين، ص 120.