عدم كارايى پيمان سنتو در مسائل منطقه اى وجهانى از يك سو و آغاز دوران تنش زدايى بين آمريكا و شوروى از سوى ديگر، باعث زوال تدريجى اين پيمان شد و كشورهاى عضو پيمان سنتو (ايران، تركيه و پاكستان) با تشويق آمريكا به فكر تشكيل يك سازمان اقتصادى به جاى آن شدند. به همين دليل مذاكرات مقامهاى بلندپايه سياسى و اقتصادى، سرانجام منجر به تشكيل كنفرانس سران سه كشور در سال 1343 ه. ش در «استانبول» شد كه در پايان آن اعلاميه يازده ماده اى منتشر كردند.

در اين اعلاميه يك سازمان همكارى عمران منطقه‌اى (1) پيش بينى شده بود. بدين ترتيب سازمان جديدى پا به عرصه وجود نهاد كه مقر آن در تهران و اوّلين دبير كل آن عباسعلى خلعتبرى بود. اين سازمان كه داراى اهداف زيادى در زمينه‌هاى مبادله كالا، تعرفه هاى پستى، بهبود خطوط حمل ونقل، همكارى در امور كشتيرانى، راه آهن، جهانگرى وبازرگانى بود، تا پيروزى انقلاب اسلامى ايران محور همكاريهاى ايران، تركيه و پاكستان بود كه با پيروزى انقلاب شكوهمند اسلامى عمر چهارده ساله آن نيز به پايان رسيد. (2)

روابط ايران با عربستان سعودى‌

عربستان سعودى يكى ديگر از كشورهايى بود كه بعد از فروپاشى امپراتورى عثمانى پا به عرصه وجود نهاد واز همان ابتدا به علت موقعيت جغرافيايى، وجود اماكن مقدس بويژه دو شهر مكه و مدينه به عنوان يكى از بازيگران منطقه‌اى وارد عرصه سياسى خاور ميانه شد. تشكيل حكومت سلطنتى «آل سعود» در آن كشور مقارن با آغاز سلطنت رضاخان در ايران بود، به همين دليل روابط سياسى دو كشور از همان زمان آغاز شده، روز به روز گسترش يافت.

بعد از بركنارى رضاخان وبه قدرت رسيدن محمد رضا در ايران روابط دو رژيم به علت اشتراكاتى كه از نظر نوع حكومت، دين، موقعيت استراتژيكى، نزديكى به غرب و